Wat heb ik lang geleefd vanuit de overtuiging dat de beste versie van mezelf diegene was die het aangenaamste was voor de omgeving en dus ook degene waar ik positieve feedback op kreeg van deze omgeving…
De vrolijke, behulpzame, geduldige, lieve, begripvolle, altijd-klaarstaand-voor-de-ander- en-zichzelf-wegcijferende versie van mezelf…
Wat heeft het me veel bloed, zweet en tranen gekost om aan mezelf toe te geven dat er ergens iets niet klopte.
Ondanks het feit dat ik zelden boos werd, deed wat er van me verwacht werd, ik binnen de lijntjes kleurde, me aan allerlei regeltjes hield…klopte er voor mezelf iets niet aan het plaatje…
Een onzichtbare bodem zorgt voor onrust
Ik kon er niet precies de vinger opleggen maar er klopte iets niet…
Er zat een bodem van verdriet, eenzaamheid, teleurstelling, vermoeidheid… waar ik heeeel lang naar weigerde te luisteren.
Deze bodem werd steeds groter… maar nog steeds had ik niet door dat er iets moest veranderen…
Anderen walsten over me heen als een bulldozer en telkens stond ik weer op en bleef op dezelfde manier verdergaan, vastberaden om mijn licht te laten zien ipv mijn donker.
Onbegrip over het feit dat anderen precies minder gemakkelijk hun lichtkant lieten zien aan mij, oordeel hierover, momenten zelfs boosheid die dan weer heel snel met de mantel der liefde werd bedekt, want dat hoor je nu eenmaal te doen uit liefde, niet?
Vervreemding met de glimlach…
7 maal 70 maal, de ene wang en de andere, doe nooit aan een ander wat je zelf niet wil… om een of andere reden waren die bijbelse verzen de motor om steeds in hetzelfde gedrag te stappen…
Op bepaalde momenten in mijn leven was ik zelfs zo ver weggewandeld van mezelf dat ik dat donker zelfs niet meer bewust voelde zitten… zo getraind op het juiste doen, zo getraind op het goede zien in alles, het glas was altijd halfvol en de vergeving van de onhebbelijkheden van anderen was taak nummer 1…
Ik zag niet dat mijn glimlach en vrolijkheid niet alleen mijn overlevingsstrategie waren geworden die me toch nog een sprankeltje vreugde lieten ervaren in een leven dat voor de rest heel erg doods en leeg aanvoelde. Die zelfde glimlach werd ook de poortwachter van een gevaarlijke kerker diep in mij.
De kerker van de ziel
Al de dingen die ik niet wenste te voelen en tonen aan de buitenwereld-want ik had geleerd dat dat niet hoort- stapelden zich gevaarlijk op als een atoombom die op elk moment kon ontploffen.
De angst voor de destructieve impact die dit op mijn omgeving zou kunnen hebben maakte de poortwachter nog alerter en dus op het moment dat ik me eindelijk bewust werd van dat duister dat daar heel diep in mijn kerkers zat was mijn eerste tactiek: voorkomen dat een ander er last van heeft en het bewust inslikken en binnenhouden.
Energie die opgekropt blijft maakt je ziek.
Wat ik toen nog niet wist was dat die keuze mezelf zou opvreten vanbinnen en me ziek zou maken, zelfs mijn wil om te leven helemaal zou ontnemen…
Ik hoef er geen tekening bij te maken hoeveel dingen er opgekropte zaten diep vanbinnen: alle vernederingen, pijn, boosheid, angst, eenzaamheid, frustratie, zelfs walging,…zaten zo diep verstopt in de kelder van mijn bewustzijn en zorgden daar onbewust voor de nodige onrust…een gebrek aan ( zelf)vertrouwen, zelfs een gebrek aan levenswil…
Van onderdrukking naar bevrijding.
Eenmaal bewust van die kerker wilde ik hem dus nog verbergen van de buitenwereld en mezelf ervan overtuigen dat als ik nog wat beter mijn best zou doen het me wel zou lukken om het duister te bestrijden en uit te roeien…
Een gevecht dat al op voorhand verloren was natuurlijk! Alles wat je aandacht geeft wordt groter, of je t nu ophemelt of onderdrukt.
En licht tonen om te voorkomen dat het duister naar buiten komt omdat je er bang voor bent, maakt het duister alleen maar groter…
Na heel lang vechten, mezelf motiveren om nog beter mijn best te doen, werd de kerker alleen maar voller…
Niet allen zaten er nu alle ervaringen en bijpassende emoties en overtuigingen die er gekomen zijn als reactie op wat anderen deden, er was nu een nog grotere hoop ervaringen bijgekomen die getekend waren door het gebrek aan zelfliefde en zelfrespect waardoor ik mezelf zo lang tekort heb gedaan.
Ik was uiteindelijk degene die niet naar me luisterde, die mezelf dwong om te slikken, die mezelf berispte en strafte als t weer niet goed genoeg was,..
Vrede sluiten met de draak…
Toen kwam het moment dat ik helemaal vastliep, ik kon er niet meer omheen kijken dat er een hele grote duistere kant zat die ik zo lang niet wilde/ kon zien. Ik voelde duidelijk dat om mijn levenslust en -zin weer terug te krijgen het een noodzaak was om dit aan te pakken… op datzelfde moment heb ik bewust gekozen voor het leven…
Alle jaren voorheen heb ik mijn best gedaan om de rol te spelen die ik dacht dat ik hoorde te spelen om een goed mens te zijn. Wist ik veel dat iets wat je doet omdat je het zo hebt aangeleerd of omdat je het uit alle macht probeert zo uit te voeren schijn is… een afkooksel van…
Het ware licht komt van binnenuit weet ik nu, vanuit de kerkers waar ook het duister schuilt…
Niet door het duister te verstoppen, het te willen veranderen, het te veroordelen of te bevechten… het enige wat er nodig is, is liefde, erkenning en aandacht voor deze wonden, deze verborgen laagjes die zo graag het licht willen zien!
Het licht van erkenning, van troost, van vergeving, van steun, van bevrijding, van hoop, van verbinding, van onvoorwaardelijke liefde…
Geen yin zonder yang, geen licht zonder donker, geen boven zonder onder, het leven zoals het is…
De kostbare schat
En na jaren delvingswerken en stukjes duister opvissen mocht ik tot mijn genoegen ondervinden dat in dat duister zoveel kwaliteiten, talenten, kostbare parels verborgen zaten, die daar al die jaren op me lagen te wachten.
Daar diep in die kerkers zat mijn levensvreugde, mijn daad en wilskracht, mijn onvoorwaardelijkheid, mijn speelsheid, mijn onuitputtelijke bodem van ideeën, mijn avontuurlijkheid, mij diepe doorleefde compassie voor mezelf en de ander, mijn zelfliefde, respect, vertrouwen,…
De kern van die kwaliteiten zat geworteld in die diepe wonden in mijn ziel… door deze te omarmen komen de kwaliteiten zonder moeite naar buiten stromen op zo’n manier dat ze ook voor mezelf helend zijn.
De ware kern van diepe onvoorwaardelijke liefde begint met die diepe onvoorwaardelijke liefde voor jezelf ontdekte ik…
En houden van het mooie in jezelf is peanuts, houden van het duister is een meesterwerk…
Op zoek naar een duwtje in de rug of inspiratie voor je eigen zoektocht naar het licht in de duisternis in jezelf?
