Beste leerkracht,

Ik zit met een probleem…

Ik weet niet goed hoe ik het moet aankaarten, hoe ik het moet zeggen en wat ik er mee moet…

Ik zit nu al een aantal jaren op deze harde banken, ik vind ze zo oncomfortabel en ongezellig. Ik luister al een aantal jaren naar wat u en uw collega’s me vertellen vooraan in de klas…

En weet u ik heb echt mijn best gedaan, om u te begrijpen, om het interessant te vinden wat er werd verteld, om mijn aandacht erbij te houden ook al zijn er op een dag zoveel dingen die me afleiden.

Ik doe mijn best om het nut te zien van de dingen waarvan u beweert dat ze zo belangrijk voor me zijn, maar nog steeds lukt het me niet om dat nut ook echt te zien… Ik snap dat het handig is om te kunnen lezen en schrijven, maar de onlogische regels binnen die taal en schrijfwijzen en alles wat er nog bijkomt vind ik echt zo moeilijk om te snappen.

Dat ik moet kunnen tellen en best een bepaalde vorm van basiskennis heb kan ik nog enigszins volgen. Dat ik deze dingen klakkeloos vanbuiten dien te leren, zoveel keren dezelfde (of gelijkaardige) oefening dien te herhalen, steeds meer, steeds dieper, steeds ingewikkelder,… en liefst foutloos dien te reproduceren vind ik moeilijker te begrijpen.

Ik snap het eigenlijk niet zo goed wat er het nut van is. Ik zie wel aan u dat u er door gepassioneerd bent en het heel erg belangrijk vindt, maar IK kan er echt het nut niet van zien hoe hard ik ook moeite doe.

Ik kan snappen dat mijn hersenen getraind moeten worden, maar kan dat ook niet op een leuke manier? Werken hersenen echt allemaal op dezelfde manier beste leraar? Want de mijne lijken vast te lopen op lange standaardzinnen en droge kennisoverdracht waarbij ik niet zelf mag doordenken en verbanden leggen zodat ik iets ook echt anders ga bekijken en begrijpen.

U beweert ook dat het een must is om na thuiskomst van een ganse dag concentreren en kennis opdoen in de klas, nog minstens een paar uur achter de boeken te zitten om die zelfde kennis er nogmaals in te proppen zodat, zoals u beweert, ik deze beter kan onthouden. Of toch ten minste tot aan de toets of het examen. Echter als ik aan mama of papa vraag of ze me er mee kunnen helpen hoor ik vaak dat ze er niets meer van weten, is het dan echt zo belangrijk en noodzakelijk als je het toch weer gewoon vergeet nadien?

U vertelt me hoe belangrijk het is om een goed diploma te halen. Ik zie echter op het nieuws of lees op internet dat er zoveel mensen met hoge diploma’s geen banen vinden, ontslagen worden en weer opnieuw dienen te beginnen, zoveel mensen burn- outs krijgen en doodongelukkig zijn binnen de job die ze doen.

Vind u het dan zo vreemd dat ik NU nog wil genieten van mijn leven zolang het nog kan, want blijkbaar is het NORMAAL dat je als grote mens geen tijd meer hebt om te genieten, om zorgeloos door het leven te gaan en te doen waar je blij van wordt.

Ik vind het moeilijk om me er bij neer te leggen dat een leven niet meer is dan werken, je best doen en verplicht dingen doen die je echt niet interesseren. Ik snap ook niet waarom ik de zelfde mening zou horen te hebben dan de mensen die kennis in boeken opslaan en beweren dat iets zo hoort te zijn omdat het nu zo is dat het zo hoort te zijn.

Als ik om me heen kijk merk ik dat heel veel volwassenen niet respectvol met elkaar kunnen communiceren, dat ze elkaar hun mening proberen op te dringen en als dat niet lukt het weleens uitdraait op oorlog, gevechten, rechtszaken,..

Ik zou heel graag op een andere manier met anderen willen omgaan, maar wie wil het me leren?

Als ik merk dat u me zegt dat ik beleefd moet zijn en vriendelijk mijn mening moet uiten en u schreeuwt tegen mijn buur dat ze stil moet zitten of dat ze anders op de gang moet gaan staan, vind ik het heel erg moeilijk om te begrijpen waarom wij als kinderen ons wel op een bepaalde manier horen te gedragen terwijl de volwassenen het op een andere manier voordoen.

Ik vind het trouwens ook heel pijnlijk en vervelend dat mijn gedrag vaak bestempeld wordt met een oordeel. Waarom gaat u er van uit dat ik niet geïnteresseerd zou zijn of geen respect zou hebben voor u als mijn gedachten afdwalen, mijn vinger niet vaak op steek en ik een taak vergeet af te geven of niet de beoogde resultaten behaal?

Ik wil u graag laten weten dat die keer dat u zag dat mijn gedachten afdwaalden ik in mijn hoofd nog verder aan het mijmeren was over wat u daarvoor vertelde. Soms heeft het bij mij wat meer tijd nodig om te bezinken en ik heb mijn hersenen niet altijd zo onder controle, dat ik ze kan weerhouden om hun eigen leven te leiden door mijn gedachten.

Ik zou het misschien wel prettig vinden mocht u me kunnen leren hoe ik die hersenen van mij anders kan leren beheersen!! Is dat niet wat we op school horen te doen? Onze hersenen trainen? Hoe ze op zo een manier gebruiken dat je én dingen kan opslaan, ze kan onthouden, ze echt kan begrijpen, verbanden leert leggen, nieuwe patronen leert ontdekken en ontwikkelen en vooral ook die hersenen leert om weer wat rust te krijgen?

Vergis ik me of zitten er ook verschillende zones in onze hersenen? Ik zou bijvoorbeeld ook graag willen leren hoe ik mijn emoties anders kan leren beheersen en op een handige manier met stress kan omgaan. Ik zou het trouwens ook super vinden om te leren ontdekken hoe ik via mijn gedachten mijn motivatie en zelfs mijn leven positief kan beïnvloeden door te leren hoe ik positief kan creëren ipv vast te lopen in negatief denken en piekeren.

Ik zou u ook graag willen laten weten dat de keren dat ik mijn vinger niet opsteek, ik best wel wil tegemoetkomen aan uw verlangen om het wel te doen, maar dat ik de laatste keer toen ik een fout antwoord gaf zo een vervelend gevoel eraan overhield dat ik nu liever het risico probeer te verminderen om dat nog eens mee te maken. Want de toon waarop u me toen liet weten dat het echt wel een domme fout vond en het gegniffel van mijn medeleerlingen maakte me toen echt wel onzeker.

Zou u me misschien kunnen leren hoe ik anders met fouten om kan gaan en hoe ik dingen misschien minder persoonlijk kan nemen en op een vriendelijke manier mijn mening kan leren uiten zodat de anderen me ook beter kunnen begrijpen? Is dat trouwens niet wat ik hoor te leren? Om later als ik volwassen ben in onze maatschappij te kunnen leven vanuit respect voor mezelf en anderen, met gezonde sociale vaardigheden waarbij ik mijn rol in de maatschappij kan opnemen door mijn bijdrage te leveren?

Die taak die ik niet tijdig inleverde had ik echt wel gemaakt hoor de avond voordien, maar doordat ik niet zo sterk ben in organiseren en ik blijkbaar nog niet zo goed kan structuur geven aan mezelf, vergeet ik wel eens dingen.

Bij de toetsen waar ik minder op scoorde, vond ik het zelf vooral in het begin helemaal niet leuk dat ik er geen goed resultaat op haalde, maar voor mij  is het soms makkelijker om te doen alsof het me niet kan schelen.

Om eerlijk te zijn ga ik soms met opzet voor vakken waar ik me niet zeker over voel minder doen, als ik dan slecht scoor kan ik het dan makkelijker steken op het feit dat ik er te weinig voor deed. Dat vind ik makkelijker te accepteren dan dat ik zou denken dat ik gewoon echt iets niet kan en misschien wel echt dom zou zijn of ergens een leerprobleem zou hebben. Ik wil er namelijk zo graag bij horen ziet u… ook al doe ik soms alsof het me niet kan schelen.

Ik vind het nogal moeilijk om mijn gevoelens te verwoorden, ik merk trouwens dat de meeste volwassenen dat ook niet kunnen, wat had ik gehoopt dat we dat hier zouden leren op school…

Verder merk ik dat er soms zoveel op me af komt dat ik niet meer weet van welk hout pijlen maken en het zou me echt helpen als ik zou weten wat ik zou kunnen doen om mijn hoofd wat tot rust te brengen. Maar ook dat leren we helaas niet op school, we leren wel hoe de druk te verhogen , hoe stress aanvoelt , maar we leren niet hoe we het weer kunnen verminderen…

Verder moet ik eerlijk toegeven dat ik het zo moeilijk vind dat ik zo weinig mijn eigen creativiteit mag gebruiken. Ik vind het soms gewoon veel leuker om ergens het grote geheel van te zien, om zelf bepaalde conclusies uit te vinden, om buiten de lijntjes te kleuren en uit eigen ervaring te merken wat het met me doet. Zelfs de creatieve vakken zoals tekenen en muziek worden vaak zo in een keurslijf gegoten dat ik me er niet vrij in kan bewegen… Ik kan niet creatief zijn op commando…

Het lijkt zelfs alsof mijn energie er door leegloopt en mijn vlammetje langzaam meer dooft.

Weet u wat ik misschien nog het grootste probleem vind van allemaal? Dat ik in uw ogen zie dat ik u teleurstel… dat ik mijn ouders teleurstel… ik pas niet in het hokje dat jullie voor me hadden vrijgehouden…

Ik zie ook wel dat jullie je soms zelfs zorgen maken over mij en er niet op vertrouwen dat ik er op mijn manier ook wel kom… dat maakt me nog onzekerder en geeft nog meer stress…

Ik kan u zeggen dat het me zo veel zou helpen als u ipv te zeggen dat ik slecht bezig ben me zou vragen of ik zelf tevreden ben met hoe de dingen lopen en of ik een idee heb of er iets anders zou kunnen of mogen, zonder dat ik te horen krijg dat ik niet voldoe. En dan misschien samen met mij op zoek gaan naar een manier die voor mij helpend zou zijn. Ik vind het zo moeilijk om het buitenbeentje te zijn, om niet te voldoen en teleur te stellen…

Ik zou zo graag mijn dagen doorbrengen met dingen die ik echt leuk vind, maar helaas vind ik droge leerstof die me niet interesseert niet leuk… Ook met mijn handen werken past niet echt bij mij… toch gebruik ik graag mijn hersenen, vind ik het leuk om nieuwe dingen te leren, onderzoek ik graag zelf van alles en zou ik het fijn vinden om meer op mijn eigen tempo te kunnen werken… Soms heb ik immers minder uitleg nodig en verveelt het me als ik een half uur naar het zelfde moet luisteren en andere keren loop ik ergens op vast ben ik er nog over na aan het denken en mis ik daardoor de rest van de uitleg…

Beste leraar ik hoop dat u begrijpt dat ik zelf niet zo gelukkig ben met deze situatie, ik zou zo graag willen dat het anders was, ik begrijp dat ook u zich aan de regels heeft te houden zoals ze zijn…

Maar heel eerlijk beste leraar… vindt u dat de regels nog goed zijn voor ons (zowel voor ons leerlingen als voor jullie leerkrachten)? Vindt u dat dit de enige manier is om ons te onderwijzen of verlangt u er ook stiekem naar om meer vrijheid te hebben om de lessen weer echt leuk te maken, om te zien hoe je ons leerlingen blij maakt en inspireert?

Ik weet dat het voor u ook een hele uitdaging moet zijn om met ons- tieners om te gaan. Allemaal op zoek naar onszelf, allemaal zo verschillend, … Ik kan me voorstellen dat u het moeilijk kan voorstellen hoe het op deze manier nog haalbaar is om dan ook nog rekening te houden met al die verschillende karaktertjes.

Maar om heel eerlijk te zijn, heb ik daar eigenlijk wel een paar ideetjes over, met een beetje goede wil, gezond verstand en het optimaal gebruiken van de technologieën die er op dit moment zijn ben ik er zeker van dat er heel wat meer mogelijk is dan er op dit moment wordt gebruikt.

En weet u ik snap dat u bang bent voor de extra werklast die dat met zich zou meebrengen maar denkt u niet dat het ook een leuke kans zou zijn om grenzen te verleggen en mee te werken aan het ontwerpen van een onderwijsvorm die echt bij deze tijd past? Vindt u echt dat de leerdoelen en eindtermen voldoen aan de noden van onze maatschappij?

Vroeger was dit een perfect systeem, toen dienden mensen opgeleid te worden om te functioneren in de industrie of de typische banen van die tijd. Denkt u niet dat er op dit moment behoefte is aan iets anders nu de robots steeds meer taken overnemen en er meer beroep wordt gedaan op vernieuwende ideeën om de aarde weer zuiverder te maken, energie anders te benutten, nieuwe beroepen te ontwikkelen die vooral kunnen inzetten op het verbeteren van de levenskwaliteit,…

Want weet u beste leraar, het vreemde is, ook al vertellen mijn scores dat ik het precies niet zo goed doe, dat ik misschien zelfs niet zo slim ben volgens de norm, diep vanbinnen heb ik toch het gevoel dat ik best wel goede bruikbare ideeën heb. Ik trouwens niet alleen , ook mijn medestudenten hebben heel wat aangeboren kennis in zich zitten die erop wacht om ontdekt te worden en een manier zoekt om ook weer naar buiten te komen.

Beste leraar, ik kan dit echter niet alleen. Volwassenen die niet tevreden zijn met hoe dingen lopen kunnen blijkbaar staken of betogen. Ik heb echter al heel snel begrepen dat dat voor ons niet geldt , we zijn immers nog kinderen wat maakt dat we blijkbaar moeten ondergaan wat anderen beslissen dat het beste voor ons is.

Ik vind dit heel oneerlijk want ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik vind het belangrijk dat politieagenten goede pensioenregelingen hebben, dat dieren vreedzaam worden behandeld en dat er oplossingen komen voor ons klimaat… maar beste leraar wie helpt er ons?

Wat moeten wij doen om gehoord te worden? Wie wil er spreken in onze plaats? Wie wil er opkomen voor onze rechten, niet alleen recht op onderwijs maar een recht op een onderwijs dat ook echt het beste uit ons kan halen. Dat ons helpt ontplooien tot de beste versie van onszelf en niet een 13 in een dozijn formaat…

En ja beste leraar, ik kan zeker in mijn vrije tijd uren begeleiding en therapie gaan halen om te kunnen leren omgaan met het systeem, ik zou op zoek kunnen gaan naar die enkele scholen die misschien wel al in staat zijn om meer aan mijn behoeften te voldoen. Maar weet u, soms zijn die scholen zo ver van huis en eigenlijk wil ik ook gewoon het recht hebben om in mijn eigen huis te blijven wonen zonder dat ik 2 uur moet reizen op een dag om te krijgen wat ik voel dat ik verdien en nodig heb. Bovendien zijn deze scholen beperkt in plaats en eigenlijk vind ik dat iedereen het allerbeste verdient: armen , rijken, ongeacht de intelligentie, interesses, plek waar je woont…

En echt waar ik zie ook dat er al een aantal inspanningen worden geleverd en dat ook u als leerkracht er het beste van tracht te maken. Weet u we staan allebei te kijken naar het zelfde probleem, weliswaar vanuit een ander standpunt maar wel het zelfde probleem… misschien kunnen we samen een manier vinden om het probleem nu eens grondig aan te pakken zonder elkaar de schuld te geven of tekort te doen.

Beste leraar, nogmaals, het spijt me echt dat u vaak zoveel frustraties ervaart omdat ik niet reageer zoals er van me verwacht wordt, ik wens u ook gewoon een leuke ontspannende job toe…

Ik voel me machteloos en weet echt niet op welke manier ik hier in mijn eentje iets aan kan veranderen. Soms droom ik ervan dat een aantal volwassenen het voor me op willen nemen en de koppen samen willen steken om een oplossing te vinden die echt iets wezenlijk kan veranderen voor ons. In tussentijd probeer ik er gewoon het beste van te maken en bij gebrek aan beters mijn tijd hier op school gewoon “uit te zitten”…

Dus mocht u begrijpen wat ik bedoel en zelf een aantal goede ideeën hebben hoe we hier misschien iets aan kunnen veranderen , aub, spreek me erover aan en wie weet vinden we met z’n allen wel een manier om het onderwijs dat bestemd is om MIJ te leren wat ik nodig heb om me te ontplooien ook zo in te richten dat ik ook echt kan ontplooien als wie ik ben en niet als wie de maatschappij vind dat ik hoor te zijn, omdat het al jaren zo is…

Mijn vriend Einstein had jaren geleden hier al een heel uitgesproken mening over, ook hij werd niet begrepen op school en bleek naderhand één van de meest baanbrekende wetenschappers te zijn van zijn tijd…

Die zelfs nu nog door maar een paar enkelingen wordt begrepen…

Ik droom van een wereld waarin evolutie, leervreugde en aangename samenwerking mogelijk is… droomt u mee?

Met hoopvolle groeten

Uw leerling die in geen enkel hokje thuis lijkt te horen