Een puinruim-moment van dichtbij bekeken.
Omgaan met je eigen schaduwen kan soms een hele uitdaging zijn. We hebben vaak zoveel jaren ons best gedaan om ze verborgen te houden, als ze dan toch boven water komen is dat een beetje aanpassen.
Ik beschrijf hieronder graag 1 van mijn eigen laatste processen in bewustwording, acceptatie en vergeving van mijn grootste pijnplek, het meest beladen thema in mijn leven, mijn rol als mama…
De pijn van het moederschap
Van alle thema’s, waar ik mijn eigen schaduwen in mocht en nog steeds mag leren ontdekken, is alles wat te maken heeft met mijn kinderen de meest pijnlijke om naar te kijken.
Dit is het stuk waar bij mij de grootste pijn, de grootste lading, de grootste onmacht en onzekerheid, de grootste angst op zit…
“Dingen doen die schadelijk (zouden kunnen) zijn voor mijn kinderen…” Er is zo een groot verlangen om een goede mama te zijn en ik erken met plezier dat ik het ook allemaal niet zomaar weet… dat ik uiteraard fouten maak en dat het menselijk is om die te maken, dat ik ze allemaal maakte vanuit onwetendheid, vanuit angst om tekort te doen of fouten te maken,… nooit met de bedoeling om te schaden…
Opvoedingsblunders
Een aantal dingen die ik voelde wegen waren:
- De strengheid naar mezelf toe die ik op hen overgedragen heb…
- Mijn schuldgevoel over dingen die ik zie en zag gebeuren bij de kinderen en waardoor ik hen onbedoeld het signaal geef dat er iets mis met hen is…
- Het gebrek aan consequentie : je moet maar eens proberen consequent te zijn als je zelf niet eens meer voelt wat je nu precies echt als waarde ziet en getraind bent op volgen waardoor dat als een automatisme wakker schiet voordat je de tijd kreeg om erover na te denken of een bewuste keuze te maken… (zelfs nu probeert mijn ego excuses te bedenken 😉 )
- De ene keer strenge regels en te weinig buigbaar, de andere keer weer veel te los.
- Te veel beslissen voor hen de ene keer, de andere keer te veel verantwoordelijkheid bij hen laten liggen
- Wel willen verbindend communiceren en tegelijkertijd dingen uit je mond horen komen waarvan je eigen maag omdraait
- Keuzes die ik nu vind dat ik vroeger anders had moeten maken…
- De scheiding die ze hebben moeten ondergaan
- …
En dit zijn er nog maar een paar… ik kan er zo nog wel wat bedenken…
- Op kop staat het verwijt dat ik mezelf maak dat ik niet voldoende in mijn kracht stond tijdens deze hele opvoeding. De ene moment een rustige krachtige leider, de andere moment een vod waar je de voeten aan kan vegen. Nu kan ik dit met humor en een knipoog zeggen. Dit is heel erg lang anders geweest; ik verweet mezelf continu mijn tekortkomingen en fouten…
- de onverbiddelijke strengheid naar mezelf en het bijpassende schuldgevoel
Hoe wil je op die manier je kinderen ook echt leren om op een gezonde manier met hun eigen fouten om te gaan?
De schaduw van hardheid en strengheid
Door de hardheid die ik naar mezelf toe voelde is het heel moeilijk om vanuit rust en kracht stappen te zetten. De hardheid en het eisen van mezelf dat ik het nu “juist” moet doen maakte de druk op mezelf alleen maar groter, de kans op fouten maken alleen maar groter.
Want wat ik al wel “wist” maar nog niet volledig geïntegreerd had op dit level was dat alles wat je een te grote druk, spanning of stress veroorzaakt een overlevingsmechanisme in je ontketent.
Van jezelf eisen dat je geen fouten maakt, dat je perfect bent, dat je presteert op topniveau,… vooral wanneer je nog niet alle vaardigheden beheerst omdat je ze nog niet voldoende kon oefenen of nog niet de gelegenheid had om ze ook echt onder de knie te krijgen omdat je niet wist dat ze bestonden,… het werkt niet bepaald drempelverlagend.
Dat overlevingsmechanisme staat bekend voor zijn typische gedragingen zoals vechten, vluchten, bevriezen of automatisch volgen…. Ofwel reageer je vanuit dit overlevingsmechanisme, ofwel reageer je vanuit kracht en rust… Het is ofwel het ene of het andere…
Een tijdje geleden werd ik me er bewust van dat ik me zolang ik me kan herinneren ik continu op mijn hoede was voor dreigend gevaar, continu, dag en nacht was er een bepaalde onrustige ondertoon die onmiddellijk uitvergroot de bovenhand nam als ik te ver buiten mijn comfortzone kwam.
Ik heb mezelf echt bewust weer onder de arm mogen nemen en heb stap voor stap gewerkt aan zelfliefde, vertrouwen en vooral VERGEVING!!!!!
De kracht van zachtheid
Wat ik merkte als er meer zachtheid kwam i.p.v. de strengheid, was dat de spanning steeds minder werd.
De strengheid die afneemt maakt letterlijk ruimte vrij… ruimte om te genieten, ruimte voor rust, ruimte om mezelf mooie dingen te gunnen ( ook al ben ik niet perfect), ruimte om fouten te maken en er uit te leren en aanpassingen te maken, ruimte om te groeien, te experimenteren te spelen, ADEMRUIMTE,…
Deze ruimte maakt ook plaats vrij voor verandering: in gedachten, gevoel en gedrag. Er wordt langzaamaan plaats gemaakt voor kracht… Leiderschap… innerlijk leiderschap en krachtig je waarheid en missie leven…
Door het groeiende vertrouwen in mezelf wordt de mening van anderen ook minder bepalend, het wordt minder belangrijk om iedereen tevreden te stellen… Door mezelf meer serieus te nemen en te vertrouwen op mijn dieper weten wordt het ook veel gemakkelijker om daar naar te handelen.
Het blijft een groeiproces, waar ik nu eindelijk begin te accepteren dat ik sta waar ik sta en dat dit helemaal ok is! Dat ik helemaal niets moet… Dat ik op elke seconde de bewuste keuze heb om trouw te blijven aan de waarheid die ik in mij voel leven en dat deze mag veranderen en meegroeien met mij… Dat het allemaal helemaal ok is zoals het is en dat ik van mezelf mag houden precies zoals ik nu op dit moment ben…
Dat voor mijn kinderen het belangrijkste is om een liefdevolle mama te hebben die durft fouten maken, die deze ook durft toegeven en zich ook durft aanpassen, bijscholen,… een mama die op elke moment haar verantwoordelijkheid neemt door te doen wat er op dat moment “passend” voelt… rekening houdend met de kennis, de vaardigheden , de inzichten en de energie van het moment.
Ik kies ervoor om vanuit zachtheid naar mezelf en naar hen te kijken en er op te vertrouwen dat het niet zozeer uitmaakt welke weg je kiest, als je maar duidelijk de bestemming voor ogen houdt en tegelijkertijd durft om je heen kijken onderweg om daar stap voor stap te beslissen of dit het gewenste pad is of dat je wil kiezen voor een ander pad…
Ik kies ervoor om me niet meer af te laten leiden door te tussenresultaten of tussen bestemmingen om zo te gaan twijfelen aan de bestemming. Ik mag erop vertrouwen dat ik de juiste inzichten en vaardigheden heb op het juiste moment om onze bestemming te bereiken. En in dit geval is een deel van de bestemming de manier waarop ik het pad bewandel.
Kies ik ervoor om telkens te vervallen in hardheid, schuld, zelfverwijten en zelfkastijding of kies ik ervoor om bij elke constatatie dat ik toch liever een andere weg wens te bewandelen, hier vanuit rust bewust voor kies, de lering meeneem uit de vorige weg en met opgeheven hoofd en vol vertrouwen mijn ogen gericht hou op de eerstvolgende bestemming, zonder achterom te kijken… maar wel met rijke ervaring in mijn rugzak…
Eigen gedrag en groei weerspiegeld in de kinderen
En terwijl ik dit nu schrijf krijg ik nog wat laatste puzzelstukjes helder over de spiegel die mijn kinderen me voorhouden… uiteraard zie ik ook bij hen deze zelfverwijten, soms verpakt in verwijten naar de buitenwereld, in doen alsof het hen niet kan schelen en verder het pad bewandelen dat ze eigenlijk niet meer leuk vinden, in vechten tegen de situatie,…
De laagjes verdriet die ik voel als ik besef dat ik hen dit heb meegegeven verkies ik nu vanuit zachtheid te voelen, te erkennen dat ze er zitten en te beseffen dat het zo belangrijk is om mezelf te vergeven voor wat ik niet eerder kon, om wat voor reden dan ook. Ik weet dat dingen, mensen en situaties kunnen veranderen, als je je doelen maar helder hebt en erop vertrouwt dat het kan…
Dat is dus ook in dit geval wat ik kies om nu te doen, in zachtheid, volledige acceptatie van wat is en met heel veel liefde naar mezelf en zelfs naar de situatie toe met opgeheven hoofd mijn verantwoordelijkheid te nemen en trouw te blijven aan mezelf. Alle aspecten mogen er zijn, en die gulden middenweg, die kan alleen maar gevonden worden door ook de uitersten te exploreren of er in ieder geval heel erg bewust van te zijn.
En waar kan je beter exploreren dan in je leven als eeuwig groeiproces…
liefs
Jana
Heb je nood aan een rustmoment voor jezelf om ook in jouw leven meer ontspannen met je eigen schaduwen om te kunnen gaan?
Via deze link kan je inschrijven voor mijn gratis cursus: “Vind rust in jezelf”