Vroeger dacht ik dat verantwoordelijk zijn betekende dat ik alles moest doen wat me werd opgedragen en dat op een zo perfect mogelijke manier. Ik dacht dat het betekende om, zelfs als ik iets niet meer als passend aanvoelde, toch moest blijven verder gaan omdat ik ooit beloofde of er mee instemde om het te doen, of gewoon omdat het als vaststaande norm werd geaccepteerd.
Later ontdekte ik dat echte verantwoordelijkheid nemen vooral was om heel trouw te blijven aan mezelf en in te staan voor mijn eigen noden. En van daaruit beslissingen te nemen, engagementen aan te gaan en op alle momenten trouw te blijven aan de verantwoordelijkheid voor mezelf en tegelijkertijd rekening houdend met de behoeften van de ander. Met voldoende ruimte voor hen om hun eigen verantwoordelijkheid over hun leven in eigen handen te nemen.
De conditionering van het “brave” kind
Ik was zelf als kind een goed conditioneerbaar kind š, laten we zeggen dat ik al vrij snel doorhad wat er van me verwacht werd en dat ik heel erg goed was in binnen de lijntjes kleuren, knikken en me aanpassen aan de omgeving.
Ik was een doorsnee ā braaf kindā zoals men dat zou noemen. Een kind waar je weinig last van had, ze was er wel, maar vroeg weinig sturing, deed dingen al vanzelf en je hoefde de opdracht maarĀ keer te geven en verder had je er geen omkijken naar. Vaak werd de opdracht zelfs al op voorhand uitgevoerd voor er nog maar een bevel gegeven diende te worden.
Ik had ook al snel door dat mensen het niet leuk vonden als dingen niet liepen zoals ze dat wensten en trainde mezelf erop om boze reacties en kritiek te gaan voorkomen door te anticiperen en vooral de ander te pleasen. Ik zag het als mijn verantwoordelijkheid om iedereen tevreden te houden. Een onmogelijke taak bleek achteraf.
Mezelf kwijt geraken…
Door deze conditionering om vooral mijn omgeving tevreden te houden heb ik lange tijd zelfs niet eens geweten dat ik zelf ook verlangens had. Dat kwam gewoon niet meer in me op om te vragen wat ik nu nodig had, het was al complex genoeg om rekening te houden met al die anderen, laat staan dat ik nu ook nog eens rekening moest gaan houden met mezelf!
Ik probeerde letterlijk CONTROLE te houden over alles, mijn eigen gedrag en emoties, dat van anderen, de dingen die hoorden te gebeuren om me heen…
Door de combinatie van strenge opmerkingen die ik kreeg als ik me niet aan de regeltjes hield, en de beloningen in de vorm van complimentjes die ik kreeg omdat ik “een gemakkelijk en braaf kind was”Ā werd er in mij een meester pleaser geboren.
Thuis, bij familie, op school, bij vrienden, later ook in relaties en tot overmaat van ramp uiteraard ook in relatie met mijn eigen kinderen… niet zo handig ( lees meer)
Gevangen in het pleasers-web van verantwoordelijkheid
De mede-pleasers onder ons zullen zeker en vast wel herkennen hoe deugd het doet om een compliment en positieve aandacht te krijgen voor al dat harde werk dat je uitvoert. En ja, hard werken is het absoluut, al die dingen om rekening mee te houden, het schuldgevoel als er toch eens iets niet naar wens loopt, de harde woorden en kritiek die daar op volgenĀ trotseren waarvoor je ettelijke nachten slaap hebt gelatenā¦ Even duidelijk stellen dat deze kritiek zowel van de omgeving kan komen maar vooral ook van jezelf.
Het web sluit zich steeds strakker om je heen, strakker en strakkerā¦ tot je uiteindelijk niet meer voldoende lucht kan happen en lijkt te stikken in dat strakke webā¦
Het grootste probleem voor mij was dat ik op dat moment niet meer wist wat ik nu echt wou, wat mijn waarheid was en hoe ik mijn leven het liefst wilde leiden.
Ik had zoveel hoofdrollen in het leven van anderen en wist amper een bijrolletje te versieren in mijn eigen leven. En hoe kan een boot op koers varen als de kapitein op andermans boten rondhopt?
Niet zo handig allemaal.
Overlevingsstrategie
Als mijn boot dan weer eens compleet van koers was en ergens tegen een rots aanliep, merkte ik een vreemd mechanisme op in mijā¦ ik werd boosā¦in stilte, soms uitend in mokken of klagen en af en toe eens tegensputteren…
Deze boosheid was in eerste instantie gericht op de omgevingā¦ als ze me niet allemaal zouden vragen om me met hun boten bezig te houden dan zou ik nu niet zelf tegen de klippen gelopen zijnā¦ In die tijd lukte het me nog niet om mijn boosheid als boosheid te uiten, ik voelde me eerder een slachtoffer, van die veeleisende wereld om me heen…
Later veranderde de toon van boosheid en ging het er eerder over dat ik boos was op mezelf omdat ik niet in staat was om al die boten draaiende te houden. De strengheid naar mezelf toe werd steeds erger en ik ging nog meer controle uitoefenen op mezelf, op wat ik vond dat ik moest doen voor anderen, een echte drilmeester… alles behalve liefdevol…
Begin van bewustwording
Pas heel wat later ontdekte ik dat het eigenlijk helemaal niet de bedoeling was dat ik die andere boten op koers hield, maar dat het mijn eigen boot was waar ik verantwoordelijk voor was.
Toen werd ik boos op mezelf omdat ik dat niet eerder doorhad, ik voelde me beschaamd voor al die keren dat ik boos was op de ander, ik voelde me beschaamd en schuldig voor het feit dat ik hen daardoor niet zelf leerde varen, ik voelde me machteloos en gefrustreerd omdat ik blijkbaar niet eerder in staat was om het anders te doen en inĀ woord samengevat ik was vooral weer heel erg streng en onverbiddelijk naar mezelf toe.
Diepe kerker van emoties
De volgende fase ontdekte ik dat onder al dat gedrag en die boosheid ook heel veel verdriet schuilging. Verdriet voor al die gemiste kansen, verdriet voor de eenzaamheid en de zwaarte die ik al die jaren ervaren had, verdriet voor het onbegrip en de hardheid en de angsten die ik in mijn eentje had doorstaan. Ik verlangde zo naar erkenning voor de zwaarte en de lasten die ik al die tijd gedragen had, voor het gemis, voor de miskenning van mijn waarde, mijn waarheid, mijn verlangensā¦
Daar begon een belangrijke fase van herstelā¦
Belangrijke fase van herstel… toch nog even door de hel
Doordat ik in eerste instantie de erkenning vooral buiten mezelf zocht en deze daar uiteraard niet kreegā¦ Kwam ik weer oog in oog te staan met mijn grootste demon: boosheid!!!! Oh man hoeveel boosheid kan er in een mens zitten? Ze zat zo diep verborgen, ingekapseld, weggemoffeld en miskend ergens diep vanbinnen.
Achteraf gezien snap ik nu dat die eeuwige onrust die ik diep vanbinnen voelde en de vermoeidheid en dat verlammende verdrietige gevoel dat er zo lang ik me kan herinneren ergens op de achtergrond aanwezig was, andere gezichten waren van die boosheid.
Soitā¦ eenmaal de boosheid aangeraakt was, eenmaal er een barstje in die dikke, dikke wand was , kwam de boosheid in plaats van naar binnen opeens gigantisch fel naar buiten.
Daar begon de boosheid op mijn ouders omdat ze me dit āhadden aangedaanā, op de scholen āomdat ze me mijn kracht hadden afgepakt en mijn talenten hadden gedoofdā, op mijn partners omdat ze over mijn grenzen gingen, op de kinderen om dezelfde redenā¦
Uiteraard wist ik al wel dat mijn boosheid niet gerechtvaardigd was, maar ik was gewoon niet in staat om die volledige verantwoordelijkheid over mijn eigen leven, over wat ik zelf had laten gebeuren, over wat ik zelf zoveel jaren in stand heb gehoudenā¦ om volledig onder ogen te zien dat de enige die daar echt verantwoordelijk voor wasā¦ dat ik dat wasā¦
Die conclusie was veel te pijnlijk,Ā gewoon ondraaglijk, want dat betekende dat ik zoveel fouten had gemaakt, dat ik zoveel mensen tekort had gedaan inclusief mezelf, dat ik stappen moest gaan nemen waar ik me niet klaar voor voelde, dat ik in mijn eigen kracht moest gaan geloven terwijl ik gewoon niet eens wist waar die kracht precies wel zou zitten, laat staan dat ik wist hoe het voelde om me krachtig te voelen. Om het leiderschap over mijn eigen leven op me te nemen.
Ik kon het schuldgevoel dat onmiddellijk naar boven kwam als ik me even toeliet om deze waarheid te zien gewoon niet aanā¦ Ik had nog te veel pijn, ik voelde me niet sterk genoeg, er ontbrak nog iets om deze stap helemaal aan te kunnenā¦
Maar het bewust zijn was er al wel, alleen wilde ik de waarheid nog niet helemaal onder ogen komen. Uit zelfbehoudā¦
Op weg naar zachtheid… uit liefde voor mezelf
Langzaam aan ben ik stap voor stap op zoek gegaan naar herstel, naar diepe erkenning van wat er echt in me leefdeā¦ En neen ik kon dat niet helemaal alleen.
Er zijn heel veel puzzelstukjes geweest die deze puzzel hebben helpen vormen: boeken die toevallig op mijn pad kwamen als ik het nodig had, films of series op tv die op de juiste knopjes wisten te duwen, muziek waarvan de tekst me diep wist te raken, gesprekken met anderen die ook een spiegel waren voor wat er in mij gebeurde, het durven kijken en herkennen van de spiegels die ik om me heen zag in mij relaties, het volgen van zelfontwikkelingscursussen gaande van tao, meditatie, yoga, geweldloze communicatie, werken met energie en gidsen, mindfulness,ā¦
Bovendien kwamen er steeds meer herinneringen vanuit mijn celgeheugen spontaan naar boven en begon mijn lichaam deze dingen ook spontaan weer los te laten, achteraf merkte ik dat het een soort van innerlijk-kindhealing/ traumarelease was die spontaan gebeurde, ik kon het niet tegenhouden en hoewel de eerste keren best wel beangstigend voelden omdat ik op die momenten alleen was zonder enige begeleiding, uiteraard was het wel altijd gestuurd door mijn hogere zelf en de andere helpende krachten uit het universum, waar ik steeds meer op mocht gaan vertrouwen.
Tijdelijk vond ik ook leraren op mijn pad die me een stukje verder konden brengen, maar ze hadden allen telkens 1 klein stukje van de puzzel en ik werd telkens weer op mezelf teruggeworpen.
Mijn eigen queeste… op zoek naar de heilige graal
Het was belangrijk dat ik hier mijn queeste van maakteā¦ op zoek naar mijn heilige graalā¦ de kracht die diep in mij zat weer leren ontdekken, ontketenen en ze op een waardige, liefdevolle, respectvolle manier gaan gebruiken. Als een echte leider die de verantwoordelijkheid neemt over zijn eigen schipā¦
De weg liep over hobbelige paden, ik moest eerst zorgen dat ik me weer veilig genoeg voelde en voldoende vertrouwen had om de queeste aan te gaan. Bewust leren omgaan met mijn eigen gedachten, gevoelens, lichaam en energie waren daar een noodzaak. Hoe meer veiligheid ik zo voor mezelf wist te creĆ«ren hoe meer het vertrouwen terugkwam om ook echt werkelijk op pad te gaanā¦
Als ik nu terugkijk op het vertrouwen dat ik voelde bij de eerste stapjes en ze vergelijk met het vertrouwen dat ik nu mag ervaren was het echt nog maar een babydosis in het begin.
Maar de babydosis volstond vond mijn lijf, want het begon vanzelf van alles los te laten en onthullen. Ik werd geconfronteerd met alle verborgen pijntjes, angsten, boosheid, verdriet, twijfels, overtuigingen, gedragingen,ā¦ die me al die jaren van mezelf verwijderd hadden en die maakten dat ik me anders was gaan gedragen dan ik oorspronkelijk als bedoeling hadā¦
Ik kwam oog in oog te staan met mijn schaduwen, en sinds de eerste dag dat dit puinruimen begon heb ik er echt al heel wat de revue zien passerenā¦
Thema per thema kwamen ze zich voorstellen aan mij en ik leerde ze hanterenā¦ Om dit te kunnen dragen heb ik echt moeten leren hoe ik mezelf en anderen kon vergeven, hoe ik voldoende van mezelf kon houden om deze dingen over mezelf onder ogen te komen en met schone lei weer verder te gaan.
En stap voor stap werd de lading lichter, stap voor stap durfde ik de controle over die buitenwereld meer loslaten, stap voor stap maakte de strengheid plaats voor zelfliefde, voor durf, voor vrijheid, voor blijheid, voor vertrouwen,…
Stap voor stap vond ik de oversteek van overleven naar leven, van strengheid naar mildheid, van oordeel naar vergeving, van controle en onmacht naar kracht,… van angst naar liefde…
Deze weg, mijn levensweg en levenswerk tot op de dag van vandaag… is me zo kostbaar!
Heel binnenkort deel ik mijn ervaring met wie er maar nood aan heeft in een kant en klare online training. Waar jij in 30 dagen mag ontdekken waar ik bijna een heel leven voor nodig had š
Wil je graag op de hoogte blijven?
Schrijf je alvast hier in via deze link en krijg gratis toegang tot mijn privƩleden groep op facebook waar je als eerste meer zal horen over de lancering van deze toptraining!
Liefs
Jana
Ā