De creator creëert zichzelf al creërend…
De schepper schept zichzelf al scheppend…
Wat heb ik lang gedacht dat het van me verwacht werd om “perfect” te zijn, om mezelf steeds te blijven verbeteren door “het goede “ te doen…
Klonk logisch, maar toch ontbrak er iets essentieel belangrijk aan dat verhaal.
Door mezelf te dwingen om maar 1 deel van het spectrum te “LEVEN” , namelijk datgene dat via de normen, waarden, verwachtingen, overtuigingen als juist werden ervaren… was het maar een halve beleving. Een deel van mij bleef in de kou staan, werd liefde ontzegd, leerde zichzelf nooit ontwikkelen…
Het gaf me een beleving die ook met veel onderdrukking, oordeel, hardheid, schaamte, schuld,… gepaard ging.
Een vicieuze cirkel van onverbeterlijke zelfkastijding en dril… die zelfliefde, eigenwaarde en zelfvertrouwen niet ten goede kwamen
Er is zoveel meer mogelijk, leerde ik, vanaf het moment dat ik stop met “iets” proberen te zijn, te worden…
De kracht van ZIJN
Het leven wordt zoveel rijker als ik gewoon ga “ZIJN”, precies zoals ik ben op dit moment. Me volledig bewust van wat ik denk, voel, ervaar, doe…
Dit niet op een krampachtige manier, maar wel vanuit een basishouding van rust, zachtheid, nieuwsgierigheid…
Al doende lerend, met de nodige dosis humor, speelsheid, mildheid, doorzettingsvermogen, leergierigheid, liefde en vertrouwen…
Het leven geleefd laten worden in en door mij…
En me op elke moment bewust van de spiegelingen om me heen… de spiegels in de vorm van het gedrag van anderen, situaties, de dagelijkse gang van zaken…
Weten dat ik zelf mijn realiteit kan bepalen door van al deze aspecten gebruik te maken geeft rust, ontspanning, vreugde… van heel andere orde dan de rust die controle me ooit bood…
Zelfliefde als toverdrank…
Ik leerde mezelf stap voor stap weer liever zien, op zoveel levels.
Mezelf af en toe eens verwennen met iets wat ik leuk vind ( ook als ik het niet echt nodig heb en het me gewoon een betere kwaliteit van leven kan bieden op dit moment!)
Mezelf toestaan om mezelf te zijn, zoals ik echt ben, niet zoals ik dacht dat ik moest zijn.
Mezelf weer beter leren kennen, op alle vlakken en weer leren houden van mijn lichaam, mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn ervaringen, mijn groei, de plek waar ik nu sta in mijn leven, de plek waar ik vandaan kom in mijn leven,… Ook houden van mijn eigen spiritualiteit en mijn anders zijn…
Al mijn aspecten het licht gunnen, zonder dat ik me er voor moet schamen.
Alle aspecten mogen er zijn, de leuke en de minder leuke…
Ze verdienen allemaal evenveel liefde, erkenning, aandacht en zorg…
Ik leerde dat door me alleen op het spirituele te richten, dat ik wel heel erg groeide en dat het me gedeeltelijk rust bracht, maar het kon niet echt geleefd worden op aarde.
De valkuil van oordeel en perfectionisme
Hoe meer ik groeide op spiritueel vlak zonder de rest van mij erbij te nemen, hoe meer ik “krom groeide”, ik wist heel veel, kon heel veel ervaren en probeerde steeds meer en beter toe te passen wat ik geleerd had… maar vanuit de bril van strengheid, willen presteren, willen groeien en vooruit gaan om iets achter me te kunnen laten…
Ik leerde dat dit zo niet werkt… toch niet voor mij en ik heb er mijn twijfels over of het voor een ander wel gezond kan zijn…
Ik leerde dat mijn lichaam ook aandacht nodig had, net zoals mijn gedachten en gevoelens,… ze wilden niet opgelapt worden, genegeerd, veroordeeld of overgecompenseerd…
Ze wilden gehoord worden, erkenning krijgen, de zorgen krijgen die ze nodig hadden om helemaal optimaal te kunnen groeien, vrij te kunnen zijn en vanuit ontspanning gewoon te mogen “zijn”…
Ware zelfbevrijding
Hoe meer ik ging voelen, luisteren, aanwezig zijn… hoe meer de onwennigheid, irritatie, frustratie, angst, pijn, verdriet en andere ongewenste emoties die gepaard gingen met deze nieuwe vorm van met mezelf omgaan… weer verzachtten en langzaamaan plaats maakten voor een diepere vorm van rust en berusting, zachtheid en tot mijn allergrootste verbazing ook een enorme kracht…
Door mezelf alle ruimte te geven, door te rouwen om wat niet was en te vieren wat er wel was, door mezelf volledig te leren accepteren als wie ik was konden de kwaliteiten die zo lang verstopt waren gebleven, steeds meer naar buiten komen… Tot op de dag van vandaag zie ik er nog andere tot bloei komen…
Maar ook de dingen die ik als mijn zwakheden heb ervaren, konden de zorg en erkenning krijgen die ze nodig hadden om zich veilig genoeg te voelen om te transformeren, om hun schild te laten vallen en hun ware gelaat te tonen… Wat een prachtige geschenken hadden ze voor me bij, zo lang verborgen gezeten in hun eigen schaduw…
De liefde groeide, nu nog steeds ontdek ik er nieuwe laagjes in…
Het vertrouwen groeide, wat een bevrijding brengt dat met zich mee…
Door me te openen, door de controle los te laten en mezelf helemaal te omarmen als wie ik was op dat specifieke moment… hoe spontaner de groei vanzelf plaats kon vinden…
Het leven creëerde zich vanzelf vanuit deze openheid, vanuit deze liefdevolle bodem…
Ik leerde dat dit een heel andere soort van bloeien en groeien is… niet om iets zo snel mogelijk achter je te laten… maar om steeds weer opnieuw nieuwe dingen te mogen ontdekken, om te genieten van het groeien omdat het je telkens weer brengt op plekjes waar je nog nooit eerder was…
Ik leerde dat dit grote magische avontuur… het LEVEN is… dat geleefd wil worden door en in mij…
Mijn allergrootste wens is dat ieder mens dit grote geheim mag leren onthullen in zijn eigen leven…
liefs
Jana
Ben jij klaar om weer als bewuste creator de leiding over je leven op te nemen?
Of wil je op jouw tempo anders leren omgaan met je lichaam, gedachten en gevoelens?
Of is het voor jou eerder tijd om op een liefdevolle manier je emoties te leren hanteren?