Zou het niet mooi zijn als je de tijd die je hier op deze planeet mag doorbrengen ook echt mag genieten van het “leven”? Zou het niet mooi zijn als je met een ontspannen houding, vanuit vertrouwen je leven vorm mag geven zoals het door jou geleefd wil worden?
Net zoals een boom, een bloem, of een dier ben jij ontstaan uit een perfecte kiem, een kiem waar alles, maar dan ook alles in zit wat jij ook maar nodig zou kunnen hebben in dit leven om te beleven wat je hoort te beleven…
In die kiem zit het volledige potentieel en zelfs alle ingrediënten in je blauwdruk die je de voeding geven om je maximale potentieel te helpen ontplooien. De voedingsstoffen kunnen zowel latente talenten zijn als overgeërfde zwaardere energieën die via jou getransformeerd mogen worden tot de ideale voedingsbodem om dat potentieel te laten ontvouwen.
Je hoeft hier op zich net zoals de boom, de bloem en het dier niets voor te doen om dat te laten gebeuren. Het leven doet dat voor jou… als je het gebeuren laat.
Alleen zal een boom zich net laten afremmen als hij ziet dat hij groter wordt dan de anderen en misschien hun schaduw ontneemt. Of het dier zal geen depressie krijgen omdat het een ander dier opat. Of de giftige plant zal zichzelf uit straf niet vernietigen omdat er iemand ziek van werd,…Het leven gaat gewoon door.
Uiteraard is dat geweten, dat we als mens erfden en ons anders maakt dan de rest van de schepping, handig om bewuste keuzes te kunnen maken in je leven. Om vanuit ervaring opgedane kennis om te zetten in meer liefdevol en bewuster gedrag dat dienend is voor alles en iedereen en niet alleen voor het ikje.
Waar het menselijk brein naar mijn gevoel wel voor moeilijkheden kan gaan zorgen is door het gaan veroordelen van de daden, het gaan bestraffen en onderdrukken, het vechten tegen en het gaan verminderen van waarde van jezelf of de ander als er niet volgens de hoogste normen werd gehandeld.
Dit principe is de voedingsbodem van eeuwigdurende oorlogen, vetes, haat, wrok, (zelf)veroordeling en houdt ons als beschaving kleiner dan we zouden kunnen zijn. Het falen en de blaam die erop hangt is de perfecte reden waarom je dingen uit de weg zou gaan, waardoor je je waarheid zou vervormen, waardoor je je zou buigen naar de normen opgelegd door de omgeving, waardoor je jezelf boycot om maximaal te kunnen ontvangen.
Wat is het jammer dat we het zo moeilijk vinden om ook onze schaduwkanten te durven omarmen, ze horen echt wel bij je hoor.
Als prachtige eigenschappen en kwaliteiten erfelijk zijn en van generatie op generatie worden overgedragen, waarom zouden de minder liefdevolle kantjes dat dan niet zijn?
Zelfs al zou jij de enige persoon op de hele aardbol zijn die nog nooit iets deed waar een andere schade van ervaren heeft ( in dit of vorige levens) dan nog heb je in je bloedlijn stukjes dader en duistere energie meegekregen… Eén van je voorouders zal zeker al wel eens iets mispeuterd hebben wat niet helemaal door de beugel kon… Zelfs de grootste heiligen zouden verbaasd zijn als ze zouden weten dat ze heilig verklaard werden ondanks hun menselijke kantjes die ze naast hun grote hart hadden…
Stel nu eens dat die energieën niet bepalend hoeven te zijn voor jouw waarde ( we hebben ze immers allemaal ), en stel nu eens dat ze door je aderen stromen net om eindelijk getransformeerd te mogen worden naar een lichtere vorm ervan?
Stel nu eens dat deze diepe healing door vergeving zou mogen plaatsvinden en dat er mededogen komt voor de onvolwassenheid van de ziel die deze daden pleegde…
Wat zou er dan gebeuren met hele generaties denk je ?
Hoe zou het zijn als je volledig zou kunnen omarmen dat bij je contract om op aarde te komen hoorde dat je mocht leren vanuit ervaring? Door het observeren van anderen, bewust worden van oude herinneringen die je in je draagt en gewoon pure eigen ervaring.
Bij deze ervaring hoort net gelijk bij elk wetenschappelijk experiment een trial en error marge, de grootste uitvindingen waren trouwens per ongeluk,het waren fouten die leidden tot genialiteit.
Hoe kan je dat level ooit bereiken als je zoveel factoren al bij voorbaat wil uitsluiten.
Als jij maar half mag leven
Half mag reageren
Half mag voelen
Half zichtbaar mag zijn…
Heb je daar al ooit bij stilgestaan?
Hoe zou het zijn dat je er meer op zou mogen vertrouwen dat jij, net als ieder ander mens een enorm zelfcorrigerend vermogen hebt en de capaciteit om op een volwassen manier de meest liefdevolle conclusies te trekken uit de gevolgen van je gedrag en op basis daarvan veranderingen aan te brengen…?
Ik geloof net als heel wat andere mensen uit oude beschavingen, dat de mens inherent liefdevol is en in staat om het hoogste goed van zichzelf en de ander na te streven.
Maar dan is het wel belangrijk dat je er wel de kans toe krijgt. Dat je vertrouwen wordt geschonken, dat er een foutmarge mag zijn en ondersteuning waar nodig bij het bijstellen van de koers. Dat er een bepaalde openheid en bereidheid is tot herstel en verbinding, een nieuwsgierigheid naar de beweegredenen en noden van de ander, net als de bereidheid om bewust de verantwoordelijkheid te nemen voor de eigen keuzes en behoeften en deze ook duidelijk kenbaar te maken aan de wereld om je heen…
Het oordeel, de straf en de vervolging, de afscheiding en de afstand die we creëren tussen ons zelf en degene die een “fout” begaat , of we dat nu zelf zijn of niet, is zo schadelijk voor dit zelfcorrigerende systeem.
Wat gun ik mijn (klein)kinderen een wereld waar deze manier van volwassen samenleven al heel wat meer ingeburgerd mag zijn, wat zal ik dan met vreugde in mijn hart meekijken over hun schouder.
liefs
Jana