Amper 10 jaar geleden besefte ik voor het eerst écht dat ik naast mijn plichten als mens ook rechten had.
Dat ook ik het recht had om gelukkig te zijn, mijn eigen ruimte in te nemen, mijn dromen waar te maken, het gemakkelijk te hebben, gehoord en gezien te worden, mee te tellen, liefde te ervaren ongeacht wat ik doe.
Uiteraard had ik al vaker gehoord dat je liefde niet zomaar buiten jezelf kon vinden en dat het belangrijk was om van mezelf te houden, de theorie kon ik wel begrijpen ja, alleen kon ik haar niet toepassen op mezelf.
Uit gewoonte mezelf op de laatste plaats zetten
Ik gaf mijn goede raad weg aan anderen, ging zelfs vaak overcompenseren in de plek van die ander, om de ander proberen te geven waar hij of zij recht op had volgens mij.
Alleen zag ik een héél belangrijk iets over het hoofd…
Het is niet mijn taak om iedereen gelukkig te maken, de enige echte verantwoordelijkheid is naar mezelf toe. Ik mag uiteraard bijdragen aan het geluk van anderen, maar ben er niet verantwoordelijk voor.
Ik kon toen niet zien dat door me leeg te geven aan anderen ik alle partijen tekort deed ik geloofde oprecht dat ik geen andere keuze had als ik “liefdevol” wilde zijn.
Belangrijke levenslessen
Dat ik mijn eigen ” liefdesvat” ook telkens weer kon vullen door mezelf deze liefde te gunnen op de momenten dat ik ze het meest nodig had, kwam niet in me op.
Dat de momenten dat ik ze het meest nodig had, die momenten waren waarbij ik mezelf niet zo leuk vond omdat ik vond dat ik dingen fout deed had daar absoluut mee te maken. Ik vond het normaal dat ik alles wat aangenaam wa scoorde te “verdienen”.
Als ik toen geweten had, wat ik nu weet had ik zeker de moeite gedaan om die energie- en liefdeslekken op een liefdevolle manier aan te pakken voor mezelf…
Haat-liefde relatie met mezelf
Tot die tijd vond ik het de normaalste zaak van de wereld dat ik er altijd voor een ander stond, liefst met de glimlach en engelengeduld, dat het niet meer dan normaal was om de ander oneindig veel kansen te blijven geven ook al liet ik daarbij ver over mijn eigen grens gaan, ik vond het vanzelfsprekend dat ik zelf op de laatste plek kwam en dat als een ander niet tevreden was over mij dan moest het wel aan mij liggen, waardoor ik nog meer mijn best ging doen.
Ik ging zelfs onbewust verwachten dat noch mijn mening, noch mijn behoeften, noch ikzelf er toe deden. Dat ik altijd mijn eigen boontjes moest doppen en dat ik niet moest rekenen op anderen, want dan belastte ik hen teveel…en waarschijnlijk hadden ze toch geen tijd voor me…
Lukte het me om mezelf volledig weg te cijferen en was de ander tevreden? Dan was ik ook tevreden…
Lukte het niet? Dan was ik teleurgesteld en boos op mezelf en werd ik nog strenger, weer eens die spreekwoordelijke hamer op mijn kop of nog erger dat venijnige schuldgevoel dat erin sloop.
Mijn waarde hing compleet af van de mening van de ander, wat maakte dat ik me voor 95% van de tijd een alien voelde, die maar beter nog meer haar best kon doen om zich te gedragen als een “normaal” mens…
Omdat ik toch nog enige waarde kon ervaren als ik er voor een ander was ging ik me nog meer hier op toeleggen, zonder dat ik het doorhad dat ik bedelde om kruimeltjes liefde van die ander en erkenning voor wat ik deed en wie ik was…
Op het werk, thuis, overal…
Afhankelijkheid
Als de erkenning er per ongeluk eens kwam voelde ik me goed en waardevol, vaker kwam de erkenning echter niet… eerder nog kritiek of verwijten dat het niet juist of onvoldoende was.
Een straatje zonder eind waar ik lang niet eens doorhad dat ik erin zat.
Gelijk een ezeltje dat achter een wortel aan blijft rennen en haar nooit te pakken lijkt te krijgen.
Tot dat ene moment…
De ommekeer
Tijdens een cursus die ik op dat moment volgde, kon ik voor het eerst door mijn eigen harnas breken.
De spreekwoordelijke bliksem sloeg in en daar stond ik oog in oog met mezelf…
gedaan met verstoppertje spelen en ik werd pijnlijk geconfronteerd met wat er van mij gekomen was…
Het bilan was niet zo positief:
Zelfrespect 0
Zelfvertrouwen 0
Eigenwaarde 0
Levensvreugde 2 ( afhankelijk van mijn succesjes waar anderen tevreden over waren)
Zelfliefde onbestaand…
Voor mij was zelfliefde lang synoniem van egoïsme, narcisme en pijn…
Iets wat ik tegen elke prijs probeerde te vermijden dat een ander dat via mij zou moeten ervaren, dan nog liever zelf creperen…
Ik gaf mijn kracht volledig weg aan anderen, aan omstandigheden…
Ik was zelfs te trots om mezelf een slachtoffer te voelen…
Ik was het prototype van de martelaar. Zelfkastijding als lokmiddel voor liefde.
Van drama naar liefde
Dit klinkt dramatisch allemaal…
Ik kan je garanderen dat het nog veel dramatischer voelde dan het klinkt…
De ander dienen en zelf zolang mogelijk overleven, dat was wat ik onbewust van mijn leven verwachtte.
Wat is mijn leven veranderd sinds ik eindelijk dat contact met mezelf weer terugvond.
Ik zag, voelde en hoorde mezelf weer, elke dag een beetje meer.
Ik leerde mijn lichaam weer voelen en de signalen die het me gaf over mijn noden en grenzen.
Ik leerde er weer zorg voor dragen en er eindelijk van houden.
Ik leerde mijn gevoelens weer opmerken, naar waarde schatten en uiten op een manier die aangenaam was voor mezelf en anderen.
Ik leerde de taal en overtuigingen over mezelf weer met liefde overgieten.
Ik leerde mezelf steeds meer accepteren zoals ik ben.
Ik leerde mezelf vergeven, groeikansen gunnen, erkennen en steeds meer liefhebben.
Een reis die toen voor het eerst bewust werd aangegaan en die nooit meer zal stoppen, die verdieping blijft.
De waarde wordt steeds groter, mijn relaties blijven verdiepen, mijn levensvreugde neemt nog meer toe en het overleven ging langzaam over naar steeds meer ontspannen en bewust leven…
Herken jij jezelf in stukken van dit verhaal en zou je graag willen ervaren dat ook jij een liefdevollere relatie met jezelf en je leven kan krijgen?
Op woensdag 4 november 2020 geef ik in samenwerking met de boekenbar de schildpad in de Makelarij in Tongeren de voordracht “ Ik zie je , ik hoor je , ik voel je” , waarbij je kennis kan maken met de eerste stapjes in zelfliefde en waar ik heel graag voor jou de tip van de sluier optil, waardoor ook jij steeds dichter bij je zelf en de “liefde” komt!