Vrede ervaren in je ouderschap

De angst om niet voldoende te zijn of te doen, om fouten te maken zodat ik kan schaden, om teleur te stellen, om te falen,…

Allemaal angsten, voor het eerst getriggerd in mijn eigen kindertijd en gewoon meegenomen in mijn ouderschap. Mijn grootste angst was mijn eigen kinderen schaden door mijn eigen incompetentie.

Vandaag precies 18 jaar geleden kreeg ik binnen het ouderschap de eerste trigger, mijn mooi gebouwde zandkasteel stortte in elkaar toen mijn oudste zoon 3 weken te vroeg geboren werd met een horror-bevalling waar zowel hij als ik behoorlijk door getraumatiseerd werden.

Het was één van de eerste keren dat ik in mijn volwassen leven mijn “kracht” zo heb weggegeven, vanuit angst om iets verkeerd te doen voor mijn kleine broze kereltje.

Ik voelde me de eerste dag als mama al “gefaald”, een gevoel dat uiteraard niet rationeel kon kloppen maar zo het oude mechanisme van me “niet goed genoeg voelen” en “daardoor anderen tekort doen” vanuit mijn kindertijd weer helemaal op ACTIEF zette…

Een onbewuste stroming van controledrang, overvoorzichtigheid, schuldgevoel, schaamte, onzekerheid, zelfverwijten en nog meer van dat moois dat ik mee mijn ouderschap in droeg.

Net als elke onbewuste overtuiging heeft ze dus ook lange tijd mijn zelfbeeld en vooral het beeld van mezelf als moeder behoorlijk gekleurd. De handelingen die daaruit voortkwamen waren meermaals gericht op dingen proberen voorkomen, oplossen, het “beter” doen, proberen “goedmaken”,…

Wat ik lange tijd niet door had wat was dat ik dat ” goedmaken” niet alleen voor mijn kinderen deed, dat het ook voor een groot deel een onbewuste compensatie was voor wat ik zelf ooit als een gemis had ervaren in mijn eigen kindertijd.

Want hoezeer onze ouders hun best doen, ook zij kunnen niet altijd feilloos op alle behoeften inspelen, die je als kind hebt.

Ook zij hebben hun eigen rugzakje onbewuste en onopgeloste kindstukjes bij, waardoor ze niet altijd in staat zijn om je te geven wat je als kind denkt nodig te hebben.

Vanuit het standpunt van de ziel geven ze je trouwens altijd precies datgene, wat je nodig hebt om jezelf en oude zielenwonden te kunnen overstijgen.

Wat is het voor mij een enorm geschenk geweest om me bewust te mogen worden van die onderliggende mechanismes en mezelf er de steun, het herstel en de verzachting in te gunnen die ik nodig had om het vanaf dan ANDERS te gaan doen.

Niet “beter”, laat staan perfect, maar gewoon anders… zo een belangrijk onderscheid, zo bevrijdend en verlichtend.

Niet meer ouder zijn vanuit “overleving” door te handelen vanuit angst om fouten te maken, maar weer meer en meer het pad van mijn hart kiezen en vanuit bewuste keuzes, bewuste stappen te zetten in mijn leven en ouderschap. Stappen die zoveel beter afgestemd kunnen zijn op de huidige situatie en behoeften van de jongens én mezelf.

Het was zowel voor hen als voor mij een hele verademing!

Het bijzondere is dat tot de dag van vandaag, elk jaar opnieuw op 14 januari, er even een soort melancholie en onrust in me naar boven komt.

Het eerste jaar na zijn geboorte uitte het zich in een postnatale depressie die jarenlang een nasleep gaf vooral op de verjaardag van mijn eerstgeborene.

De laatste jaren werd de zwaarte steeds minder. Hoe meer ik mijn eigen pijnen en angsten onder ogen durfde zien en bewust aan de slag ging met mijn gekwetste en getraumatiseerde innerlijke kind-deeltjes, hoe sneller de melancholische bui werd opgemerkt en kon worden omgezet in nog BEWUSTER kiezen om te LEVEN en te GENIETEN van mijn ouderschap en alles wat er bij komt kijken.

Ook vandaag voelde ik de bui en onrust even passeren, ook vandaag merkte ik haar op, gaf ik even een moment van erkenning voor het prikje pijn dat weer even naar de oppervlakte kwam, elk jaar minder scherp en zoveel minder dramatiserend.

Ook vandaag pinkte ik weer even een traantje weg en heb ik mezelf getrakteerd op een rustgevende wandeling, zelfzorg momentjes van schrijven en bewust “voelen” wat er gevoeld wilde worden en kon ik vooral GENIETEN van het gezelschap van mijn prachtige zoon.

Vandaag mocht hij een belangrijke mijlpaal vieren, officieel meerderjarig, de hele wereld en een prachtige toekomst liggen voor hem, klaar om geplukt, geproefd en gevierd te worden.

Ik voel me vooral dankbaar en fier.

Om hem, om mijn tweede zoon, om de reis die we samen aflegden tot hier en ook fier op mezelf op mijn groei als mens en als mama.

Mijn moederrol wordt steeds meer vanuit een volwassen versie van mezelf geleefd en steeds minder vanuit het gekwetste kind dat in paniek wil overnemen op momenten dat het getriggerd wordt in oude pijnen of angsten.

Dit soort van groeiprocessen, die ik zelf mocht en nog steeds mag beleven, is één van de redenen waarom ik het zo belangrijk vind om wat ik zelf leerde vanuit ervaring en jarenlange opleidingen en ondersteuning vanuit verschillende hoeken, ook beschikbaar te stellen voor anderen.

Op maandag 18 januari start een gloednieuwe online cursus ” omarm het kind in jezelf”, waar je in alle zachtheid je eigen innerlijke kind mag herontdekken, de steun en liefde leert bieden die het nodig heeft om echt volwassen te worden en jezelf en je geliefden steeds meer te bevrijden van de ketens van het verleden.

Meer info vind je via deze link 

Volg je me al op facebook en instagram? Daar post ik op regelmatige basis heel wat inspirerende teksten en filmpjes over bewustzijn en doorleefde spiritualiteit.

Wil je alvast een inspirerende filmpje meepikken over het belang van communiceren met je innerlijke kind?