Hoe goed kan jij loslaten wat niet meer helemaal bij je past?
Hoe bewust ga jij dagelijks om met jezelf, je gevoelens, gedachten, behoeftes, gewoontes, energie, handelingen?
Durf en MAG jij ontvangen van jezelf wat er ontvangen mag worden?
Gewoon maar omdat het je geboorterecht is, je hoeft het niet eerst te verdienen op wat voor manier dan ook.

Het is voor mij zeker niet altijd vanzelfsprekend

De laatste maanden zette ik grote nieuwe stappen in mijn leven.
Je mag er dus zeker van zijn dat ik bovenstaande thema’s veelvuldig mocht ontmoeten in uitvergrote vorm zelfs.
Ik voelde al heel wat jaren dat het tijd was om mijn vorige thuis achter me te laten en mee te groeien naar een nieuwe. Hoeveel ik nog steeds hield van die oude plek, het “klopte” niet meer. Het voelde als iets in stand houden wat niet meer paste, waardoor het energie ging kosten.

Excuses genoeg

Ik vond eerst allerlei excuses waarom het niet nodig was, niet het juiste moment, niet voor mij weggelegd,…
Bovendien was er een loyaliteit aan de oude plek, vanuit dankbaarheid voor wat ze me bracht viel de gedachte me zwaar haar te “verlaten”.
Dan waren er ook nog de kinderen, “ik kon hen toch niet ontwortelen?”, de plek waar ze als baby rondkropen, uren in de tuin speelden, verschillende fases in hun leven doorbrachten, hun lentebomen geplant, de plek waar nog zichtbare herinneringen aan hun papa leefde,… Ik kon toch niet riskeren dat ik hen zou ontwortelen net zoals ik me compleet ontworteld voelde op mijn elfde toen we verhuisden.
Hoe goed je als ouder ook je best doet om je eigen wonden niet te laten wegen op het nageslacht kan je het als mens bijna niet voorkomen dat het toch gebeurt.
Mijn wonde remde ONS af…

Durven aankijken wat er aan te kijken valt

Oude wonden, overtuigingen, angsten, gewoonten, patronen kunnen soms zo beperkend zijn voor jezelf EN je omgeving!
Tot je ze opmerkt, bereid bent om hen aan te kijken, hen weer gaat ownen,…
Niet langer wegkijken van die onbewuste lagen die zo een stempel zetten op je doen en laten.
Wat ben ik dankbaar dat ik niet langer wegkeek, wat ben ik dankbaar dat ik mijn intuïtie uiteindelijk toch volgde, wat ben ik dankbaar dat ik eindelijk de moed vond om het mezelf te GUNNEN.

Gunnen als basis van zelfliefde

Gunnen om het verleden achter me te laten,
gunnen om een nieuw verhaal te schrijven,
gunnen om de ervaring aan te gaan,
gunnen om ondanks de onwennigheid, ongemakken, tegenwind van hoofd, lijf en gevoelens die me lieten zien wat er op celniveau nog altijd als boycot aanwezig was om me kleiner te houden dan nodig was, toch te kiezen voor verandering.
Als ik nu bijna een maand na de verhuis merk wat dit huis en deze plek met me doen, ( en met de andere gezinsgenoten)
elke dag opnieuw,
kan ik alleen maar immens dankbaar zijn dat ik er voor koos om los te laten EN te ontvangen.
De rijke natuur, het open zicht als ik uit de vensters kijk, het glooiende landschap met heel veel bomen en groen,
man wat doet dat veel met mij!
Het voelt als een uitzuivering tot op celniveau,
een feest van herkenning dat massa’s herinneringen wakker maakt uit mijn celgeheugen die ik “vergeten” leek te zijn.
Herinneringen van overvloed, van hoop, van vrijheid, van vertrouwen, van kracht, van genieten,…
Zelfs het poetsen van het huis (ik denk niet dat ik ooit zo graag gepoetst heb als de laatste weken hihi) geeft me rust. Het plaatje klopt, de liefde stroomt, de dankbaarheid evenzeer.

Afgestemd op je ware natuur

En terwijl we als gezin en ieder op zich nog verder ons eigen ritme en evenwicht zoeken ( of beter gezegd laten ontstaan) helpt zelfs het weer enorm mee!
De zonne-uren die me nog meer naar buiten trekken, laten genieten in de tuin, werken in de veranda, het al wandelend en fietsend verkennen van de nieuwe biotoop.
Wat loont het om je grip los te laten op vertrouwde dingen, die je owv wat voor reden ook niet goed los durft laten terwijl je voelt dat het tijd is…
Wat voelt het fijn om die lege handen uit te steken en het nieuwe ten volle te omarmen, nieuwsgierig, als een ontdekkingsreiziger, genieten van de rijkdom die de ervaring je brengen kan.
Op zoveel lagen,
op de momenten van vieren van het nieuwe,
en de momenten van rouwen om het oude,
zelfs de momenten van confrontatie met oude angsten die bij elke verandering weer geactiveerd worden, het onderbewuste zit nu eenmaal vol informatie die nog niet altijd volledig verwerkt is.
Het leven is zo rijk,
zit boordevol geschenken,
als we ervoor open staan om hen te zien en te ontvangen.

Waar mag jij NU nog meer kiezen voor jezelf?

Waar droom jij misschien al jaren van?
Wat voel jij dat klaar is om achter je gelaten te worden?
Wat zou je doen als je volledig zou vertrouwen en zou handelen naar je hart?
Durf je dit te voelen?
Durf je het te dromen?
Dan ligt het klaar voor jou om opgeraapt te worden,
als je handen vrij zijn …
Moeilijk kunnen loslaten heeft vaak te maken met nog onverwerkte processen, die maken dat je telkens weer naar die oude pijn, gewoontes, gedrag, gevoelens, overtuigingen, verwachtingen gezogen wordt. Zelfs zonder dat je je er bewust van bent.
Veel van deze patronen worden in ons celgeheugen verankerd in onze kindertijd.
Innerlijk kind healing, heeft voor mij een heel belangrijke rol in gespeeld in het losmaakproces van het verleden, dat dan helemaal geen pijnlijk en actief loslaten meer is, maar eerder een natuurlijk wegvallen van iets dat niet langer bij je hoort in die vorm.
Wil jij graag meer in het reine komen met jouw verleden?
De online zelfhulpcursus “Omarm het kind in jezelf” is een heerlijk laagdrempelige ruggensteun hierin!