Hoe ervaar jij het ouderschap?

Hoe ervaar jij het ouderschap?

Voor mij is het één van de meest dankbare, verwonderlijke, belonende, vervullende en tegelijk meest beangstigende, overweldigende, frustrerende jobs die ik ooit ervaren heb 😉

Vandaag 20 jaar geleden kwam mijn oudste zoon ter wereld.

Hij bleek al snel mijn grootste leermeester, om twee jaar later versterking te krijgen van nog zo’n krachtige leermeester 🙂

De liefde die ik voelde toen dat mooie zieltje groeide in mijn schoot was overweldigend mooi, de kracht die door me heen stroomde en de “mamabeer” energie die wakker werd waren verbazend en lichtjes onwennig tegelijkertijd, de daadkracht en de drang om bewuster te leven waren een verademing.

De dag van zijn geboorte, compleet onverwachts, want drie weken eerder dan voorzien, een dag vol onverwachte complicaties was de meest intense van mijn leven.

Angst, pijn, verdriet, vreugde, liefde, verlangen, dankbaarheid, frustratie,… een mix van emoties die door elkaar heen buitelden en me behoorlijk wisten te ontwortelen.

De dag van zijn geboorte gaf ik mijn kracht en verantwoordelijkheid weg aan de omgeving en was ik me er niet bewust van dat er één van mijn diepste zielenwonden en meest gekwetste innerlijk kindstukken opengereten werden en sinds dat moment AAN stonden.

Ze zetten me de bril op van ” het is niet veilig”, ” je kan hem schaden”, ” je doet het niet goed genoeg”, ” wees op je hoede”, ” ik ben machteloos”, “ik kan het niet”,…

De paradox

Terwijl ik de grootste verantwoordelijkheid tot dan toe in mijn leven op me nam, voelde ik me kleiner en machtelozer dan ooit tevoren.

Pas heel wat jaren en heel wat blutsen en builen, vallen en opstaan later, kon ik mijn kracht weer terugnemen. Kon ik zien dat ik lang die verantwoordelijkheid gedragen heb vanuit de energie van een klein, bang, weerloos, machteloos kind, dat zo bang was om fouten te maken, dat het vaak vergat te genieten van het prachtige geschenk van het leven dat ze zelf gekregen had en dat ze in haar leven had gekregen in de vorm van een prachtig wezentje, haar eigen vlees en bloed.

Was het wel verantwoordelijkheid?

Eigenlijk was het niet eens echt verantwoordelijkheid weet ik nu, het was eerder een drang naar controle, zodat alles veilig was!

– Ik leerde inzien dat ALLES waar ik voor vocht om aan mijn kinderen te geven, datgene was wat ik zelf zo nodig had en vaak gemist had in mijn leven.
Doordat ik het steeds krampachtiger aan hen wilde geven, gaf ik er mezelf lang steeds minder van ipv meer.

Ik kon toen nog niet zien dat er een EN EN verhaal mogelijk was.

– Ik vocht tegen windmolens om hen proberen te behoeden voor pijn, die ze dan via andere wegen dubbel en dik op hun bord kregen.

Ik zag over het hoofd dat het niet nodig is om pijn te vermijden, maar dat het belangrijker is om eruit te leren en ermee om te leren gaan zodat het niet hoeft te verzanden in lijden.

– Ik deed mijn best om niet de zelfde “fouten” te maken als mijn ouders 🙂 ( met deze moet ik glimlachen, waar zat ik met mijn gedachten????) om ze uiteindelijk niet alleen toch te maken, maar ook nog een resem andere erbij 🙂

Wat een ontdekking om echt in te zien dat ouders ook maar mensen zijn en niet de superhelden die ik verwachtte dat ze waren ;-).
Wat zijn fouten trouwens? Bestaan ze überhaupt? Of zijn het vermomde geschenken van krachttraining en een potentiële groei en leerschool voor alle partijen?

– Ik leefde nog in de illusie dat als ik maar hard genoeg mijn best deed, dat dan alles onder controle zou zijn.

Wat voelt het heerlijk om die controle niet meer te verlangen en te ontdekken dat het veel leuker is om op de golven mee te sturen en te leren bijsturen waar nodig.

– Ik speelde de bliksemafleider en probeerde braaf mijn eigen behoeften aan de kant te schuiven in het voordeel van de ander…

Deze was misschien wel het meest nadelig voor alle partijen!

– Ik ging zonder het te beseffen me weer gedragen als dat kind, dat leerde dat ze als oudste het goede voorbeeld moest geven, dat moest begrijpen dat er voor haar niet veel extra tijd meer over was, want de anderen waren kleiner en hadden meer zorg nodig, dat ruzies probeerde te voorkomen of bemiddelen om de goede vrede te bewaren zodat het rustig en veilig voelde in huis, dat niet teveel moest vragen, dat niets voor zichzelf had want delen was belangrijk, dat leerde dat als ze goed haar best deed en braaf was er meer liefde voelbaar was dan als ze stout was, dat haar eigenwaarde was gaan ophangen aan haar identiteit van braaf, slim kind, waar niemand last van had en fier op kon zijn…

Wat wist ik veel dat die oude wonden, oude overtuigingen en gedragspatronen onbewust de leiding zouden nemen over mijn leven.
Wat wist ik ervan dat het me op momenten van nieuwe uitdagingen – en iedere ouder zal het wel met me eens zijn zeker dat die uitdagingen rijk vertegenwoordigd zijn in het ouderschap –  compleet zou verlammen en het zou voelen alsof er een reuzehoge berg voor me stond, die ik nooit zou kunnen beklimmen…

🙏🙏🙏

Van twijfel en strijd naar dankbaarheid

Wat ben ik dankbaar dat ik heb mogen leren in dit leven.
Wat ben ik dankbaar voor mijn prachtige zoon,
wat ben ik fier op hem, om wie hij is, om hoe hij groeit en het leven leeft, om hoe hij die uitdagingen samen met mij is aangegaan tot op de dag van vandaag.

Wat ben ik dankbaar dat ik dankzij mijn eigen kinderen mijn eigen innerlijk kind weer heb leren ontdekken, herkennen, erkennen, verzorgen, de voeding en steun geven die het nodig had om de draad op te pikken waar ze hem had laten vallen!

Wat ben ik dankbaar dat ik die speelsheid, vreugde, puurheid, levenskracht, nieuwsgierigheid, leergierigheid en creatie-drang steeds meer ben gaan omarmen.

Wat ben ik dankbaar voor de hobbels en kuilen, die me de weg wezen naar het sappige weiland vol prachtige, kleurrijke bloemen…
Het leerde me niet meer bang te zijn voor de hobbels en kuilen, want ik weet nu dat het weiland er ook is!

Wie voedt wie op?

Vaak hebben we als ouder de illusie dat het onze taak is om onze kinderen ” op te voeden” 

Ik durf me oprecht en eerlijk de vraag stellen… wie voedt eigenlijk wie op?

Zou het misschien zelfs kunnen dat het een gezamenlijke reis is die zoveel rijkdom brengt voor alle partijen?
Dat het kind ( dat als ziel vaak een stuk ouder en volwassener is dan de ziel van de ouder) waakt over het welzijn van de ouder, net zozeer als de ouder dat doet voor het kind?
Dat het kind een spiegel is voor de ouder, net zoals de ouder er één is voor het kind?
Dat het kind een leraar is voor de ouder, net zoals de ouder er één is voor het kind?
Dat de ouder er alles aan doet om het kind weerbaar te maken en liefdevol naar zichzelf toe en naar anderen en dat het kind exact hetzelfde ambieert voor de ouder?

Een verborgen parel in ieder mens

Ben jij je bewust van het geschenk van het ouderschap?
Ben jij je bewust van het feit dat ongeacht of je nu fysieke kinderen hebt of niet er wel degelijk een taak van ouderschap voor je klaar ligt?
Het ouderschap over je eigen innerlijke kind.

Dat deel van jou,
dat na al die jaren nog steeds wacht, snakt naar liefde, erkenning, steun, de toestemming om uit de hoek te komen!
Dat deel van jou dat in een hoekje zit te LIJDEN onder de pijn van het verleden.
Dat deel van jou dat is gaan geloven dat het machteloos is en niet meer waard dan dit lot dat het maar lijdzaam dient te dragen.
Dat deel van jou dat boordevol groeipotentieel en geschenken haar of zijn beurt afwacht om mee te mogen spelen.
Om te mogen genieten van het leven.
Om vrij te mogen zijn wie hij of zij is en te mogen openbloeien tot de meest krachtige, stralende vorm van zichzelf!

Wil jij graag het contact met jouw innerlijk kind verstevigen en herontdekken wat het jou te vertellen en leren heeft?

Dit weekend (14 en 15 januari 2023),
om het ouderschap en de verjaardag van mijn prachtige zoon te vieren,
krijg je uitzonderlijk een korting van 30 % op mijn online cursus “omarm het kind in jezelf”.
Gebruik de code: 20 bij inschrijving

Voor meer info: check de link onderaan