De verdwaalde ziel in mij

Heb ik je al ooit verteld over de “verdwaalde ziel in mij”?
Dat etherische wezen dat de aardse realiteit zo moeilijk kon plaatsen?
Dat stuk dat zich comfortabeler voelde in hogere sferen en onwennig en niet op haar plek op aarde.

Hoe mooi ik deze planeet ook vond, de prachtige natuur en al haar wonderlijke schepsels.
De heerlijke zonnestralen, de golven aan zee, de liefdevolle contacten met de mensen om me heen.
Hoe graag ik ook lachte, speelde, ontdekte en wilde leven.

Een aspect van mij was niet mee, hing als een weerbarstig dreinend kind aan mijn been en voorkwam het echt genieten van deze wonderlijke ervaring die het leven is. Het was op haar hoede, op haar ongemak, voelde zich bang, opgejaagd en niet opgewassen tegen deze taak.

Wat heb ik me lang ergens een “vreemde eend” gevonden.
Verdwaald op deze planeet.
Per vergissing hier gedropt, niet echt helemaal welkom, te veel.
Een plek die zo hard, onveilig, onrechtvaardig, oneerlijk, verwarrend, onmenselijk kon aanvoelen.

Ik zag ( en voelde) zoveel pijn, leed, geweld, problemen, onrecht, verwarring, gevaar,…
Dichtbij en overal op de wereld, er was wel altijd iets wat anders en beter kon.
Een plek vol verdwaalde zielen die zichzelf en elkaar bewust en onbewust gevangen hielden in machtsspelletjes en drama.

Een plek die ik niet begreep en waar ik niet begrepen werd.
Vaak voelde ik me letterlijk onzichtbaar, bijna niet-bestaand.

Overlevend, ver van levend.
Aan de zijlijn, of beter gezegd uit een ivoren toren neerkijkend op mijn eigen leven. Ergens wel willen, maar er niet echt kunnen de hoofdrolsper in zijn.

Wachtend op verlossing, op het LEVEN ” later als ik groot ben”, zelfs lang nadat ik niet meer groter zou worden.
Verbaasd over de mankementen die de goddelijke frekwentie leek over het hoofd te hebben gezien.

Gevangen in een lichaam dat niet altijd functioneerde zoals ik dat wilde, dat veel te veel info oppikte waar ik niets mee kon of mocht.

Er was een onzichtbare laag van verzet en weerstand tegen het leven zoals het is, zelfs tegen het “menszijn”.

Mijn krachtigste overlevingsmechanisme was het VLUCHTEN.

– Vluchten in gedachten, in fantasieën, in boeken
– vluchten uit situaties, door hen uit de weg te gaan
– vluchten uit mijn lichaam
– me afzonderen op mijn kamer of in de zelfde ruimte met anderen achter een onzichtbare wand, die ik onbewust creëerde en die me eenzaam gevangen hield in mijn eigen strijdperk.

Aangevuld met het vluchten in relaties, anderen pleasen of willen redden, snoepen, mediteren, eeuwig student zijn en het onverzadigbare vat van kennis proberen te vullen, met nog meer info die me deed snakken naar anders en beter.

Mijn bovenste chakra’s en spirituele kennis en wijsheid steeds meer ontwikkeld en mijn onderste ver onderontwikkeld.

Iets wat het “thuis voelen” op aarde niet bepaald bevorderde, noch de connectie met en het begrip voor de wereld om me heen.

Ik oordeelde over mensen, dingen en situaties die liefdeloos leken te zijn en ging hen mijden.
Me niet bewust van dezelfde aspecten die uiteraard ook ergens in mij aanwezig waren en niet onderdrukt of bestreden, maar begrepen en erkend wilden worden.
Ik plaatste me boven het leven zelf en wilde de wereld veranderen of er gewoon niet meer zijn.

Ik verlangde momenten zo naar de etherische wereld dat ik me jaloers kon voelen als anderen mochten overgaan en ik hier moest blijven.

Dat deel van mij was verre van dankbaar om mijn leven, het zag het eerder als een grote vergissing.

Later toen ik dit deel leerde herkennen ging ik het veroordelen, me ervoor schamen, mezelf ervoor straffen, het krampachtig willen veranderen.

Het maakte me nog strenger voor mezelf dan ooit tevoren en was nog minder bevorderlijk voor het veilig voelen hier op aarde en vrede vinden in het leven zoals het is op elk moment.

Het vroeg om radicale eerlijkheid en acceptatie van het menzijn met al haar deugden en beperkingen.

Het vroeg om een volledig aanwezig durven zijn hier op aarde en het toepassen van de kennis die er in overvloed aanwezig was.

Het vroeg om mildheid en compassie, moed en kracht om te durven leven.
Om te omarmen wat er zich zichtbaar maakte en steeds diepere lagen van liefde te gaan ontdekken, waar de voorwaardes steeds meer konden vervagen.

Het vroeg om verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen passies en diepste verlangens, om het durven ZIJN wie ik echt ben en het leven ongecensureerd door me heen te laten stromen.

Het vroeg om een geleidelijke indaling in deze materie, niet gecensureerd in stralende kracht.

Het vroeg om nooit meer te vergeten dat het menszijn een magische versmelting brengt van hemel en aarde.

Niet door het ene te vermijden of bestrijden, of het ene boven of onder het andere te plaatsen.

Wel als uitnodiging voor ultieme eenwording in alle eenvoud.

Het geschenk van diepe compassie voor AL wat leeft en de oneindige flow van liefde die daardoor gewekt wordt is goud waard.

Het is wat mij betreft de krachtigste helende kracht hier op aarde.
Waar ik inmiddels gretig in wil blijven leren, ontdekken, groeien en laten openbloeien.

Dankbaar voor de ontdekking dat mijn ziel niet zozeer verdwaald was, maar eerder op weg naar huis 🥰, onderweg om te ontdekken dat die thuis niet ver weg ligt in verafgelegen oorden, maar altijd present met me meereist in mijn eigen hart.

🙏

Ik vraag me af…
Herken je hier iets van in jou?