You never walk alone ❤️
Er schijnt altjd een krachtig licht mee over je schouder en in je hart.
Eén van de meest destructieve patronen die ik in mezelf mocht ontdekken in mijn leven is gaan zwijgen en me “terugtrekken” als ik me niet gehoord of begrepen voel. (terug onder mijn steen kruipen, het licht gaan dimmen) of anderzijds een overtuigingspoging gaan doen om de ander “mee te kunnen nemen in mijn kijk op de dingen”.
Deels met de intentie om de ander (ongevraagd) te helpen/redden en anderzijds vanuit een diep verlangen om die lagen van mijn leven echt te kunnen delen met anderen, die weten waar ik het over heb. En daardoor een extra verdieping, meer vreugde, een gigakruisbestuiving te kunnen ervaren.
Je weet wel, het 1+1= 1111 effect…
De schaduwzijde van een pionier zijn en een levensvisie omarmen die door anderen nog ongekend of onbemind is, is dat je heel wat momenten van (relatieve) eenzaamheid kan ervaren.
Je alleen voelen staan en zelfs afgewezen voelen omdat je bent wie je bent.
Jezelf voor de keuze gesteld zien “ofwel kom je mee in ons verhaal, waar je geen binding (meer) mee voelt, ofwel speel je alleen”
Terwijl ik dit schrijf voel ik me trouwens zo weer teruggekatapulteerd naar mijn kindertijd waar ik als oudste van vier niet altijd evenzeer aan mijn trekken kwam 😉.
De overlevingsmechanismes die ik hierboven benoemde, hebben zeker hun dienst bewezen en maakten het overleven makkelijker.
Tegelijkertijd is het geen gezonde bodem om een ontspannen, bewust en voldaan leven op te bouwen en te LEVEN.
Plekken waar ik me niet welkom voelde, ging ik lange tijd zoveel mogelijk vermijden.
En zo dus ook de kans omzeilen om er anders, meer volwassen en wijzer mee om te leren gaan naast me neerleggen.
De frustratie en het verdriet dat gepaard ging met het te weinig aansluiting voelen bij de wereld om me heen versterkte mijn solitaire aard, ging mijn eigen (negatieve) zelfbeeld sterk beïnvloeden, schepte ongezonde verwachtingspatronen over anderen, verankerde overtuigingen die alles behalve helpend zijn om die diepe verlangens te kunnen verwezenlijken.
Het verlangen om me vrij en veilig te voelen als ik helemaal mezelf ben.
En het verlangen van de afgestemde boodschappen en leiding die ik zelf ervoer in mijn leven te mogen delen met anderen, zodat er meerderen de vruchten van konden plukken.
Mijn overlevingsmechanismes deden mijn vuur doven of opbranden en schepten nog meer de indruk dat het gewoon niet mogelijk is wat ik wens te ervaren in dit leven.
Uiteraard klopt dit niet!
Uiteraard is het niet de bedoeling om iets anders te zijn dan ik ben en situaties te omzeilen.
Uiteraard is het niet nodig om de buitenwereld te overtuigen om zelf NU al voluit te kunnen LEVEN.
Ik leer nog dagelijks diepere lagen van dit mechanisme herkennen en ontmantelen.
Ik ontdek nog dagelijks nieuwe maten van evenwicht in het zijn wie ik ben, delen wat ik te delen heb, verbinding blijven voelen met mezelf en mijn innerlijke leiding en verbinding verdiepen met de omgeving.
Ongeacht hun visie, ongeacht hun houding tenopzichte van mij, ongeacht de huidige omstandigheden.
Mijn diepe geloof (dat trouwens voor mij los staat van enige vorm van religie) is misschien één van de meest typerende dingen aan mij. Het is één van de mooiste geschenken die ik meegekregen heb.
Tegelijkertijd is het iets waar ik me onzeker ben over gaan voelen, waar ik me vaak uitgedaagd voelde om het te moeten gaan bewijzen, waar ik mee gepest ben geweest en op afgewezen, waar ik me te vaak voor geschaamd heb.
En net dat doet zo pijn.
Net dat voelt zo fake en onrechtvaardig.
Dat ik veel te vaak en veel te lang die dankbaarheid om dat geschenk niet open en eerlijk heb getoond, belichaamd, gedeeld.
Ik heb hele periodes in mijn leven me hierdoor een lafaard en bedrieger gevoeld.
Om maar niet te shockeren een waarheid achter houden die zoveel zou kunnen betekenen voor anderen.
Wat ik door de jaren heen steeds meer ben mogen gaan oefenen is me hierop betrappen en telkens ik de overleving het weer voelde overnemen nog dieper uitreiken naar die innerlijke leiding.
Die goddelijke sprankel, die goddelijke rots in de branding,…
Zonder franjes, in alle eenvoud, los van dogma’s en overdadige poeha.
Ik ben niet langer bereid om te verbloemen, af te zwakken, ogen dicht te knijpen, weg te kijken, bukken of dimmen…
Ik ben niet langer in staat om mezelf en dat prachtige geschenk te verstoppen of verzwijgen.
Het mag er zijn,
het mag zuurstof en ruimte krijgen om te groeien en nog meer open te bloeien.
En wie er ook maar een sprankel van wil oppikken is heel erg welkom 😉.
Op welke lagen in jouw leven herken je jezelf in delen van mijn verhaal?
We zijn immers allemaal verbonden,
we zijn allemaal spiegels voor elkaar.
Dingen komen niet toevallig op jouw pad,
worden niet toevallig door jou gelezen…
We walk eachother home…
Step by step
Hand in hand
Heart to heart
