Eén van de gevaarlijkste illusies, waar we als mens in verstrikt kunnen raken is het geloof dat je niet “voldoende” bent, hebt, geeft, krijgt, doet, bereikt,…
En dat je hard moet werken, steeds meer en beter je best dient te doen om die waarde te “verdienen”, om er als het ware de toestemming voor te krijgen dat je het waard bent om het leven ten volle te mogen ontvangen.
Zolang je nog gelooft dat jouw waarde bepaald wordt door wat je al dan niet (bereikt) hebt in je leven,
blijf je een gevangene in een eeuwenoude spiraal van afwijzing.
Van en door de buitenwereld, maar vooral ook van jezelf.
En in tegenstelling tot wat velen beweren, ligt voor mij precies daar de belangrijkste oorzaak van trauma en vooral hertraumatisering, keer op keer opnieuw.
En ligt het NIET buiten onze macht om daar een impact op te kunnen hebben.
Ook al kunnen we daar wel de nodige hulp bij gebruiken en hoeft dit op zich ook weer geen nieuwe strijd of hard labeur te worden.
Het vraagt wel een serieuze shift in je manier van denken, leven, reageren,…
Het vraagt een bewustwording van welke stemmen je wenst te gehoorzamen in je leven: de onrustzaaiers en verdelers? Of de verbinders: met je hart, je lijf, je diepste verlangens, je menselijkheid en goddelijkheid, de bron waaruit je ontstaan bent, de aarde waarop je leeft, de ander, het leven zelf,…?
Zolang je nog gevangen zit in de illusie kan elke “winst” je een vals gevoel van superioriteit, kracht en veiligheid bieden en elk “verlies” je geloof in je eigen beperktheid of waardeloosheid bevestigen. En je voor je het weet ziet je leven er uit als een roetsjbaan met extreme hoogtes en laagtes, die je levenskwaliteit beïnvloeden.
Het legt telkens weer een steentje bij op de stapel (voor)oordelen, verdeeldheid, kommer en kwel in jouw leven en dat van anderen. Hoe hoger deze stapel wordt , hoe eenzamer, gevangen en afgesneden je je als mens kan gaan voelen.
Het mooiste geschenk dat een mens zichzelf en de mensheid kan geven is beseffen dat noch falen, noch successen de waarde van ieder individu kunnen verhogen of verlagen.
Dit besef opent de deur naar ware eerlijkheid, nederigheid, groei, liefde en compassie voor je eigen menselijkheid en die van anderen.
Het maakt plaats voor de goddelijke sprankel in jou om ONVOORWAARDELIJK te mogen stralen en stromen in jou en alles wat je zegt, doet, beleeft, raakt of deelt in je leven.
Dat is het pad waar ik in geloof,
het pad dat ik verkies te bewandelen, met vallen en opstaan!
Dat is het pad dat mij steeds dichter bij mezelf, de kern van het leven, mijn hart en diepste waarheid die daarin leeft brengt. En van daaruit ook dichter bij anderen.
Het is een weg van binnen naar buiten, niet andersom.
Het is een pad van eenvoud dat gaandeweg steeds meer gouden sprankels zichtbaar maakt.
Het is een uniek pad, voor ieder op zich en toch wandelen we het samen.
Het is een pad waarin mijn individualiteit steeds meer versmelt met die goddelijke frequentie in en om mij heen, die ook in en om jou heen is.
“We walk eachother home” en wanneer we die ene heldere ster volgen die we ieder op onze eigen unieke manier kunnen herkennen als de meest zuivere leiding die er bestaat, zoveel te meer zal elke stap van mij ook goed zijn voor jou en omgekeerd.
Namasté