“We” zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar
Alles is onlosmakelijk verbonden met elkaar
Zoals licht en duister hand in hand gaan met elkaar en de mooiste kleurschakeringen tevoorschijn kunnen toveren.
Worstelingen, twijfels, tegenslagen, mislukte pogingen, onaangename verrassingen, vertraging, teleurstelling, kwetsen en gekwetst worden… hoort nu eenmaal bij het leven hier op aarde.
Het willen voorkomen van deze dingen, het onder controle willen houden van alle factoren inclusief onszelf en de ander, het oordelen erover, het willen ontvluchten, het “buiten onszelf” blijven leggen van deze kant van de medaille van het leven heeft al meer lijden veroorzaakt hier op aarde dan de situatie op zich zou doen.
Wat je wil verstoten krijgt de macht om je te laten lijden
Het buitensluiten van een onderdeel van ons menszijn, het plakken van die eigenschappen op een gekozen zondebok, het wentelen in excuses waarom we nu eenmaal deden wat we deden, geen keuze hadden want dit of dat was er de oorzaak van,… onze ouders dit, onze partner dat, onze kinderen zus, de politiek of wereldmachten zo,…
Het wijzen met dat vingertje naar alles en iedereen die we de schuld in schoenen wenst te schuiven van de pijn of het ongemak dat we zelf voelen zal ons als een katapult neerknuppelen vroeg of laat.
Wat is er mis met gewoon mens zijn?
Hoe zou het zijn als we gewoon simpelweg weer eens gaan leven, erkennend dat we een mens zijn en dat dat beperkingen inhoudt?
En dat we tegelijkertijd ontstaan zijn uit de puurste bron van leven, die als onderstroom nog steeds in ons stroomt.
Ongeacht onze keuzes, hoeveel fouten we ook maakten, hoeveel kansen we ook lieten liggen,…
Ondanks alle ruis, alle bagger die we hebben verzameld, ondanks de muurtjes die we bouwden om schijnveiligheid proberen te krijgen, ondanks de brokken die we onderweg maakten.
Hoe zou het zijn?
Hoe zou het zijn als we de mens in de ander leren herkennen in onszelf?
Hoe zou het zijn als we het licht van die pure stroming die we kunnen ervaren in onszelf weer durven herkennen in de ander?
Hoe zou het zijn als we collectief KIEZEN om schuld en schaamte niet langer te voeden en zo delen van onszelf of anderen niet langer te onderdrukken?
Hoe zou het zijn als we deze zware energie gewoon gaan vervangen door be-rouw?
Hoe zou het zijn als we weer volle verantwoordelijkheid durven nemen voor ons eigen gedrag?
En de verantwoordelijkheid van de ander niet langer vrijwillig op onze eigen schouders te dragen?
Hoe zou het zijn om de leegtes en het gemis in onszelf weer automatisch te laten bijvullen vanuit deze pure bron die ons voedt? En niet langer vast te houden aan de pijn of het drama dat we ooit vanuit kinderlijke onwetendheid zijn gaan plakken op dat gemis?
Hoe zou het zijn als we de oude mantra’s in onze genen die ons generaties lang telkens opnieuw dezelfde situaties doen herbeleven in een ander kleurtje of geurtje, weer zouden vervangen door een mantra vol hoop, vertrouwen, dankbaarheid en vreugde?
Hoe zou het zijn als we onzelf, de ander, het leven weer gaan omarmen als het geschenk dat we/ze zijn?
Hoe zou het zijn om de drang naar perfectie en een volmaakt leven te vervangen door een échte bereidheid om het leven in al haar perfecte imperfectie te ontvangen en te LEVEN alsof het onze eerste én tevens onze laatste dag is?
Vertel me eens even… hoe zou dat zijn?
Ik geef je alvast graag even dit bewustzijnsmoment cadeau.
Geniet ervan!
Heb je nood aan wat extra ondersteuning om jouw rust en vrede meer ruimte te geven in je dagelijkse leven?
Ik kijk graag samen met jou welke vorm van groepssessies, individuele begeleiding of online thuiscursussen voor jou het meest heil kunnen brengen