Onafgewerkte zaken…
Herken je dat fenomeen?
Dingen die al héééééél erg lang geleden een diepe indruk op je maakten?
Dingen die zo een diepe indruk op je maakten en zoveel heftige gevoelens in je wakker maakten of zelfs een volledige verstijving of shock teweeg brachten in je systeem, dat het overlevingsmechanisme het ( god zij dank) overnam om je te helpen “overleven”. Op dat moment waar je niet meer in staat was om de dingen vanop een afstandje te bekijken en verwerken, doorvoelen of gewoon een plekje kon geven om van daaruit verder te gaan met je leven.
Sterker, wijzer, als een geëvolueerde versie van jezelf in het leven te staan.
Om één of andere reden kwam deze reactie binnen als een persoonlijke aanval of kritiek op wie je BENT. Het doet je instant en meestal onbewust en dus ook niet echt opgemerkt een essentieel deel van wie je bent loslaten, (over)compenseren, verdoezelen, uitwissen, negeren, vergeten,…
Zelf heb ik heel wat van deze momenten gehad waar ik een stukje van mijn ziel kwijt leek geraakt te zijn in een relatie, situatie, ervaring, plek,…
Eén van de meest recente stukjes waar ik zelf weer mee in het reine mocht komen was een stuk uit mijn studententijd.
In tegenstelling tot wat ik van velen hoorde, was voor mij deze periode NIET de mooiste van mijn leven.
Ik maakte er gewoon het beste van, in afwachting van het echte leven.
Ik maakte er gewoon het beste van, in afwachting van het echte leven.
Mijn studentenjaren gingen voor mij gepaard met angsten, ziekte, kwetsuren (fysiek, emotioneel en mentaal), eenzaamheid, stress, een steeds lager wordend zelfbeeld, vervreemden van mezelf en een soort van “waas” waar ik bijna permanent in verkeerde.
Het bijna chronische gevoel van niet voldoen en steeds beter en meer te moeten presteren en verantwoordelijk gesteld te worden voor het welzijn van anderen.
Het waren lasten die behoorlijk zwaar gingen doorwegen op deze perfectionistische schouders, die alleen maar het beste wilden bereiken voor IEDEREEN…
Het waren lasten die behoorlijk zwaar gingen doorwegen op deze perfectionistische schouders, die alleen maar het beste wilden bereiken voor IEDEREEN…
Hoewel ik nooit echt veel “moeite” moest doen om te studeren, verwachtte ik wel van mezelf om steeds beter te worden, steeds hoger te springen (letterlijk en figuurlijk) en door te bijten en me aan te passen aan wat er van me verwacht werd.
Als studente kine aan de KUL, koos ik enerzijds de leukste en meest gevarieerde richting die ik in het academische landschap kon kiezen, vond ik zelf en toch… raakte ik mezelf er helemaal in kwijt.
Na mijn basisopleiding was ik ver genoeg verwijderd van mijn intuïtie, buikgevoel, gevoeligheid en stond mijn academische, analytische, altijd willen presterende brein zeer stevig aan de leiding van mijn leven.
En het sleurde me als een gegijzelde achter zich aan. Streng, oordelend over al mijn “zwaktes” en niet behaalde doelen.
Ik hoorde de zachte fluisteringen van mijn innerlijke leiding niet meer, laat staan dat ik ernaar kón luisteren.
In Leuven raakte ik mijn plezier in zingen kwijt, verloor ik het vertrouwen in mijn eigen lichaam, ging ik geloven dat er iets met me scheelde en dat ik asociaal was en de meest destructieve van al… verloor ik het vertrouwen in de eerlijkheid en beloften van mijn medemens, waardoor er zich een gevaarlijk stemmetje in mijn hoofd nestelde dat me dingen influisterde als “dat ik zo hard kon werken als ik wou, het toch nooit voldoende zou zijn om goed genoeg te zijn. “
“En dat ik vooral niet teveel moest vertrouwen op hulp van anderen” en “je bent goed genoeg voor een ander zolang ze je kunnen gebruiken en zodra ze je niet meer nodig hebben laten ze je vallen alsof het niets is.”
Niet zo handige stemmetjes, kan ik je vertellen, die me menig moment van afwijzing, teleurstelling, bewijs van waar ik onbewust in ging geloven bezorgden in mijn verdere leven.
In partnerrelaties, werksituaties, klantrelaties,… en vooral de relatie met mezelf.
Ik schaamde me voor mijn vertrouwen, goedgelovigheid en naïviteit en verloor daardoor het contact met één van mijn mooiste kwaliteiten, mijn gevoeligheid, spontane blijheid en diepe vertrouwen in mezelf, het leven en mijn medemens.
Hoewel ik de laatste jaren heel wat van deze kwaliteiten en verloren stukken wist herop te vissen, bleef er toch nog een voelbare kink in de kabel zitten.
Als een onzichtbare dief, stal het mijn gemoedsrust op momenten dat het “heel erg goed” met me ging, zaaide het twijfel en onrust ipv dat ik er volledig dankbaar van kon genieten.
Mijn hernieuwde interesse voor het lichaam dankzij mijn opleidingen in psoasrelease en MELT brachten relativering, verzachting, heling op een diepere laag dan ik me bewust was.
Deze prachtige methodieken gaven me de gelegenheid om wat dieper te kijken naar wonden die ik jaren lang negeerde ( fysieke en mentaal/emotionele). Ze brachten oude destructieve patronen van stress en prestatiedruk boven water en hielpen me meer in het reine komen met de perfectionist die altijd onder de oppervlakte is blijven sluimeren in mij.
Wat ik zelf heel erg bijzonder vind aan deze helingsprocessen, die gewoon spontaan ontstaan als je er de ruimte aan geeft en luistert naar wat je lijf je te vertellen heeft, is dat er ook daadwerkelijk andere kansen, mogelijkheden, dingen in je leven verschijnen die je helpen om nog een laagje dieper te gaan.
Zo kreeg ik twee weken geleden de kans om nog eens naar Leuven te gaan en na 27 jaar voelde ik voor het eerst de zin en nieuwsgierigheid om daar even terug in mijn eigen voetstappen te wandelen en een kijkje te nemen bij mijn oude koten, de campus, het sportkot,…
Heel even voelde ik het weeë, misselijkmakende, verlammende, verdrietige gevoel weer opwellen en mocht ik mezelf eraan herinneren dat ik niet meer dat jonge meisje van weleer ben en vooral dat de gebeurtenissen, de pijnen, de verwarring en de dingen die ik als falen had ervaren me niet hadden weerhouden om te worden wie ik WIL zijn.
Na wat tranen die hun weg nog naar buiten zochten, kwam er rust, een soort van vrede en zelfs dankbaarheid voor ALLES en kon ik opeens de omgeving met “ongekwetste” ogen zien.
Als ik nu de jongere versie van mezelf daar zou tegenkomen, zou ik haar aanmoedigen om gewoon zichzelf te blijven, de dingen niet allemaal te serieus te nemen, te genieten van het leven op haar eigen unieke manier, ook al wijkt die af van de ander,
Ik zou haar op het hart drukken om haar vertrouwen in zichzelf, haar eigenheid, haar intuïtie, de ander en het leven niet zomaar op te geven.
Ik zou haar laten voelen dat haar waarde nooit maar dan ook nooit heeft afgehangen of zal afhangen van wat anderen zeggen, doen, vinden,… En dat ze nooit alles in de hand zal hebben of zelfs zou moeten hebben.
Ik zou haar laten weten dat ze “meer dan genoeg is” en altijd geweest is en zal zijn.
Ik zou haar laten voelen dat ik van haar hou en dat ze geboren is om haar eigen unieke pad te bewandelen en een brug te slaan tussen lichaam en geest, klassiek en alternatief, hoofd en hart, wetenschap en spiritualiteit.
Ik zou haar laten herinneren dat het leven luchtig en leuk mag zijn en dat ze er nooit of te nooit alleen voor zal staan, zelfs op de momenten dat ze het niet beseft.
Ik zou haar laten zien dat het allemaal behoorlijk goed is uitgedraaid voor haar en dat ze nooit écht “gebroken” is geweest en dat ik haar onmetelijk dankbaar ben. Voor de zaadjes die ze heeft geplant, voor het opstaan na elke val en voor het hervinden van haar weg naar zichzelf!
En zo, op een gewone weekdag, kan een ontmoeting met het verleden een zacht baken van heling worden.
En nee, je kan uiteraard niet fysiek gewoon terug naar het verleden reizen en daar jongere versies van jezelf treffen en tóch… heeft ze mijn woorden en intenties gevoeld…
Durven voelen wat er gevoeld wil worden, ook al gaat het nog over dingen die zooo lang geleden zijn… heeft een bijzonder transformerende kracht. Als je niet blijft roeren en hangen in de poel van emoties en gewaarwordingen die dan even naar de oppervlakte kunnen komen.
Zo kunnen lasten transformeren in verzoening, groei, kracht en telkens opnieuw een beetje meer jezelf kunnen, durven en mogen zijn.
En is dat nu net niet wat we allemaal op onze eigen unieke manier terug mogen leren omarmen in het leven?