Het juk van perfectionisme… het heeft me lang gebukt doen lopen, letterlijk en figuurlijk.
Al een aantal jaren oefen ik erop om het mijn leven niet meer zo te laten overheersen en voel ik het zachtjes en heel langzaam meer van mijn schouders afsmelten.
Maar God, wat heb ik lang geploeterd in mijn leven.
Het perfectionisme had me in haar greep
Wat was dat gevoel van continue onrust en een immer op mijn hoede zijn, mezelf onder controle houden lang een vertrouwde metgezel.
Zo vertrouwd dat ik ze nog amper opmerkte.
Net als de vermoeidheid en de pijnen en ongemakken in mijn lichaam, die ik lang compleet wist te negeren, zonder enige moeite.
Behalve op die momenten dat het zelfs de superwoman in mij even te veel werd en mijn keurig opgebouwde harnas en (schijn)veiligheidbiedende vestigingswallen het begaven.
En ik dankbaar toeVLUCHT vond in die pijnen en ongemakken, omdat ze me een ticketje “thuis mogen blijven” bezorgden en ik even legitiem pauze mocht nemen zonder mezelf te verantwoorden.
Dat doktersbriefje voelde vaak als een vrijkaart, waar ik enorm dankbaar om was. De ongemakken nam ik er met veel plezier bij…
De rust en toestemming om even niet te moeten presteren waren het me meer dan waard.
“Ik moet het zelf doen”
Ik moet het zelf doen, leek lang wel mijn levensmotto. Eentje waar mijn hele eigenwaarde mee kon blijven staan of vallen.
Wat heb ik het lang allemaal zelf, op eigen (wils)kracht en ‘goed’ willen doen.
VEEL meer hooi op mijn vork dan ik eigenlijk dragen kon.
Wat heb ik me lang tekort voelen schieten en ging ik daardoor de lat steeds hoger en hoger leggen.
Steeds meer van mezelf verwachten, steeds minder tevreden met wat ik kon bereiken want het kon toch altijd beter.
Het leek soms wel een race tegen de tijd, een competitie met mezelf en de onrealistisch hoge verwachtingen en EISEN die ik mezelf stelde.
Twee maten en gewichten, ongezond voor beide partijen
Zo streng ik voor mezelf was, zo mild en begripvol kon ik zijn naar een ander. Vaak zelfs in die mate dat ik hen regelmatig ontlastte van hun verantwoordelijkheid en mezelf ervan wist te overtuigen dat het mijn verantwoordelijkheid was om hen het leven makkelijker te maken.
Alles doen om te voorkomen dat een ander zich ook maar enigszins zou moeten voelen zoals ik me zo vaak voelde: leeg, ‘op’, verdwaald in mijn eigen leven, ervan overtuigd dat ik een mislukking was en nooit goed genoeg zou zijn.
Dat iemand anders aan zijn lot over laten of een ander zijn lot durven laten, iets helemaal anders is, mocht ik na veel vallen en opstaan leren inzien. Dat vertrouwen in de innerlijke (veer)kracht van de ander en het leven zelf een veel belangrijkere bron van steun zijn, dan andermans lot helpen dragen, is iets wat ik aan den lijve mocht leren ontdekken.
De pijnlijke paradox is bovendien ook dat ik net vaak door mijn eigen strengheid naar mezelf en mijn perfectionistische aanpak van groeipunten in mijn eigen leven, anderen onbewust en helemaal niet bedoeld het gevoel heb gegeven dat ze het niet goed genoeg deden. Ik uitte en meende oprecht dat de ander meer dan goed genoeg en geliefd was, maar leefde mijn eigen strengheid en teleurstelling in mezelf nog steeds voor.
Mocht jij je hierin herkennen, bied ik ook jou hierbij mijn welgemeende excuses aan.
In een keurslijf
Waar ik gelukkig niet meer leef in de tijd van de strakke korsetten, wist ik mezelf toch regelmatig in een veel te strak keurslijf te wringen. Vooral emotioneel.
Want mijn gevoelens konden te heftig, confronterend, soms verwarrend zijn en waren dus simpelweg ongewenst. Dus ging ik hen lang overtroeven met redeneren. Ik trainde mijn brein, mijn discipline en volharding en leek daardoor behoorlijk goed mee te kunnen met wat “de wereld” van me leek te verwachten om succesvol te zijn.
diploma… check
huis en eigen inkomen… check
gezinnetje… check
Maar innerlijk voelde ik me vaak als een zombie. Met mijn hoofd en benen die sneller holden dan ik volgen kon, zweefde mijn lichaam en ziel er ergens achteraan…
Hoe meer punten ik kon afvinken volgens de waarden en normen van de buitenwereld, hoe verder ik me voelde uithollen diep vanbinnen.
Ik zette mijn hoge gevoeligheid, mijn lichaam, mijn ware natuur en het Goddelijke buiten spel en ploeterde me een weg door het leven. VolHARDen en volhouden waren één van mijn specialiteiten.
Je wil niet weten hoeveel keuzes ik ooit maakte waarbij ik mijn buikgevoel en ziel compleet negeerde. Je wil niet weten hoe vaak ik teleurgesteld was in mezelf en in mijn prestaties die in mijn ogen nooit goed genoeg waren.
Van onbewust perfectionisme, naar perfect willen groeien…
Eerst was ik me onbewust van deze gijzeling door mijn perfectionistische patroon en was ik hard voor mezelf omdat ik vond dat ik meer moest aankunnen dan mijn lijf en hele wezen KONDEN verwezenlijken.
Daarna werd ik me bewust van dat onderliggende patroon en ging ik keihard aan mezelf WERKEN.
Persoonlijke groei als bootcamp, eentje waar de strengste generaal uit het leger nog iets van zou kunnen leren.
Ook daar kon ik weer niet goed doen voor mezelf en nam ik mezelf mijn “menselijkheid” kwalijk. De eeuwige strijd met mezelf ging gewoon verder in een ander jasje.
Ik ging dingen toepassen om mezelf te fixen in de hoop dat ik ooit die ultieme bevestiging zou krijgen dat ik eindelijk goed genoeg was.
Mijn ambities waren zo onrealistisch groot dat ik God zelf zou moeten zijn om hen te kunnen realiseren, dus de kans dat het ooit goed genoeg zou voelen was altijd behoorlijk klein…
Complimenten van anderen gleden als water van me af.
Bereiken van een gewenst resultaat deden mijn eigenwaarde groeien, terwijl 1 klein pietluttig foutje het weer evensnel de grond in kon boren.
Stappenplannen, advies, zelfs voorbeelden van mensen die wel leken te slagen waar ik leek te falen, ze werkten als een rode lap op een stier met verlamming…
Benieuwd wie begrijpt wat ik hiermee bedoel…
Goedbedoelde kritiek of zelfs maar een suggestie van een ander voelden soms als een aframmeling en deden vaak echt fysiek pijn.
De afwijzing of oordeel van buitenaf waren echter maar een fractie van degene die ik innerlijk voor mezelf in petto had.
Telkens er één van mijn kinderen, mijn partner, een ouder, vriendin, zus of broer, een klant zich niet goed voelde terwijl ze op mij rekenden voor steun voelde het als een persoonlijk falen.
Van strengheid, naar verzachting en begrip
Ik zou graag willen geloven dat dit ondertussen allemaal verleden tijd is en dat ik helemaal “bevrijd” ben van dat patroon. Want ik zie echt wel de arrogantie of onlogica van veel gedragingen in.
Tegelijk weet ik ondertussen ook dat dingen weten, ze kunnen voelen en begrijpen, ze kunnen toepassen en ze beheren zijn hele andere takken van sport!
Het gras laten groeien door eraan te trekken werkt niet, terwijl geduld en bewustzijn inzichten brengen, die langzaamaan het tij kunnen helpen keren.
Dus weegt het juk nog even zwaar als pakweg twintig jaar geleden? Nee, het is heel wat lichter geworden. Maar het is er nog! Het steekt soms heel erg onverwacht zijn kop op, afhankelijk van de situatie. Waar het vroeger praktisch over de hele lijn in elke situatie was en bijna non stop AAN stond zijn het nu eerder opflakkeringen.
Behalve op het domein van het ouderschap… Daar sluimert het nog tot op de dag van vandaag door om af en toe weer een stevige vlam te geven.
Ik leerde onderweg dat het immers niet de bedoeling is om dit patroon zomaar uit te schakelen, eruit te flikkeren, te “overwinnen”. Het is eerder een leerzame dans en evenwichtsoefening tussen verschillende (onbewuste) aspecten van mezelf. Aspecten die allemaal hun waarde hebben, een plekje verdienen, met respect behandeld mogen worden en tegelijkertijd mogen leren dat ze mij en mijn leven niet te hoeven domineren.
Ik kreeg dit patroon niet zomaar, ik ben niet de eerste en helaas ook niet de laatste in mijn familie of omgeving die ermee te maken heeft. Er zit uiteraard ook een positieve kracht onder en het heeft me naast alle ongemakken, pijnen die ik mezelf en anderen hierdoor heb gebracht ook helpen overleven en doorzetten, waar ik het anders misschien al lang had opgegeven. Het is ook het stuk dat maakt dat ik nieuwe dingen ontdek en nieuwe paden durf bewandelen.
Tegelijkertijd ben ik onbeschrijfelijk dankbaar voor de intrede van de magische krachten ZACHTHEID en mededogen voor mezelf, die nu al een jaar of tien in steeds grotere mate meereizen in mijn leven.
Geweldloze communicatie opende voor mij een deurtje waar ik dankbaar binnenstapte. Ze bracht me weer oog in oog met mijn gevoelens en onderliggende behoeftes en gaf me zo een KEUZE om anders om te gaan met die tegenstrijdige behoeften en vooral de manieren om hen te willen vervullen.
Allerlei vormen van bewust lichaamswerk en weer leren spelen met energie, gedachten en gevoelens en vooral het steeds vaker BEWUST in het nu zijn, hielpen me steeds meer in het reine komen met verleden en heden.
Waardoor er nieuwe paden worden vrijgemaakt voor de toekomst.
Mijn lichaam, tempel van mijn ziel
Mijn lichaam als tempel van mijn ziel.
Het bijzonder veerkrachtige, wonderlijke voertuig dat ik in dit leven mag besturen is misschien wel de allerbelangrijkste sleutel tot een vrij en ontspannen leven.
Een leven dat steeds meer ten volle geleefd mag worden, met haar hoogtes en laagtes. Zonder censuur of dwangmatige controle.
Het bewust onderzoeken van de psoas (spier van de ziel) en het speels masseren van bindweefsel (fascia) zijn misschien de mooiste, eenvoudigste en wonderlijkste puzzelstukjes die ik door de jaren heen mocht ontmoeten op mijn pad.Ze hielpen en helpen me nog dagelijks stukken van mezelf ontdekken, blootleggen, accepteren, transformeren, loslaten. Ze leerden me de kunst van LEVEN op een hele tastbare manier weer omarmen. Het leven wil niet bedacht, gecontroleerd, gestuurd of bedwongen worden, het wil tenvolle geleefd worden en mijn levensenergie heeft het recht om vrij te stromen zodat ik me kan laten leiden door die Goddelijke onderstroom op een zachte en liefdevolle manier.
Het leidt me naar plekken, gevoelens, gedachten, ervaringen, omgevingen, mensen,… die het beste in me naar boven halen.
En het mooie is, dat het amper inspanning of moeite hoeft te kosten en dat het zich quasi vanzelf kan voltrekken, als ik de teugels niet langer zo strak hou uit angst om te vallen, verdwalen, fouten te maken, tekort te ervaren of gestraft te worden.
Ik hoor het me tien jaar geleden nog zo zeggen, als antwoord op de vraag ” wat zou je jezelf gunnen als je nog meer van jezelf zou houden?
Mijn antwoord was “RUIMTE”
Ruimte om mezelf te zijn, ruimte om fouten te maken en eruit te leren, ruimte om te ademen en genieten, ruimte om te mogen voelen wat ik voel, ruimte om te mogen doen waar mijn hart van overloopt,…
En als ik nu zo even achterom kijk, naar de stappen die na deze woorden als vanzelf in beweging zijn gekomen en waar ik uiteraard zelf op elk moment de keuze had om ze ook echt daadwerkelijk te zetten, om steeds meer ja te zeggen tegen mezelf en het leven,…
Dan krijg ik nu spontaan een zachte blik en glimlach op mijn gezicht,…
Want is mijn leven perfect? Ben ik perfect? Nee hoor, bij lange niet.
Is er ruimte? JAAAAAAA en nog zoveel meer!
De ruimte bracht vervulling, veiligheid, vreugde, dankbaarheid, liefde, zachtheid, … en die lijst wordt steeds langer. Net zoals de ruimte steeds groter wordt.
En het meest magische aan dit spel is, dat die ruimte die ik de toestemming heb gegeven om mijn leven te betreden als vanzelf gevuld wordt met dingen die beter bij me passen dan ooit tevoren.
Benieuwd hoe jij dat ervaart in jouw leven.
Heb je graag wat extra inspiratie en steun op jouw eigen unieke ontdekkingstocht?
Check hier even het groepsaanbod van melt en psoasrelease of sensiyoga.
Wil je liever zelf thuis aan de slag met een online cursus? Check deze link
Is individuele coaching meer iets voor jou? Contacteer me vrijblijvend op info@janaschoefs.be
Zin in wat gratis inspiratie?
Bekijk hier de vele sensipower of Oh my God filmpjes of geniet van één van de ontspannende meditaties.