Verbinding ervaren, met of zonder ruis, is een aspect van het leven waar je niet omheen kan als je steeds meer vanuit een bepaalde afstemming of overgave wenst te leven. Of simpelweg bewust wil LEVEN ipv te overleven.
Verbinding, met vallen en opstaan
Toen ik een paar jaar geleden de bewuste keuze maakte om me meer te laten leiden vanuit overgave aan dat wat groter is dan ikzelf, ontdekte ik een hele nieuwe manier van leven.
Eentje die ik meestal intens weet te appreciëren, maar die evenzeer ook momenten van ongeduld, twijfel, onrust, ongemak weet te triggeren in mezelf
Afgelopen half jaar zat ik zelf weer meer bewogen in de schoolbanken van het leven. Waar de vorige jaren mijn triggers tot groei eerder kwamen vanuit “botsingen” met de omgeving, kwamen ze nu van diep in mijn lichaam. Enerzijds omdat de tijd er rijp voor was om weer een laagje dieper te zakken, anderzijds door het lichaamswerk dat ik uitvoer voor mezelf en aanbied aan anderen.
Verbinding die leidt tot groei
Vroeger had ik bv in mijn zaak vooral mijn focus op het “tevreden stellen” van de klanten, de ‘juiste’ dingen willen communiceren op het juiste moment, steeds meer geven en dan liefst van “perfect” niveau, proberen voorkomen dat ik fouten maak en anderen teleurstel, publiciteit en andere praktische taken als hoofddoel zien en dan vooral de dingen doen zoals “ze zeggen dat het hoort”, want anders zal ik er niets van bakken…
In die periode was het onbewuste hoofddoel zorgen dat ik of een ander niets “tekort” kwamen. Of afwijzing proberen voorkomen, bewijzen dat ik goed genoeg ben, succes verdienen, door hard werken goede resultaten behalen, alles op eigen kracht bereiken als teken dat ik een bepaalde waarde had en dus ook iets waardevol verdiende.Handelen kwam vaker uit onbewust en aangeleerd overlevingsgedrag dan dat het vanuit een laag van diep vertrouwen kwam en vanuit afstemming op een groter doel.
Als alles naar wens verliep voelde ik me goed en waardevol, als dingen stagneerden, minder succesvol bleken of als de resultaten of bevestiging uitbleven voelde ik me minder goed en heel wat minder waardevol. Ik denk dat we echt wel mogen stellen dat ik in die tijd uitermate afhankelijk was van de bevestiging en goedkeuring van de omgeving om het mezelf goed te kunnen laten gaan.
Een beweging van gebonden zijn naar verbinding
Het leven leerde me gelukkig dat de binding aan uiterlijke factoren niet zo een gezonde drijfveer is. En een aantal jaren geleden gaf ik mezelf de toestemming om steeds meer waarde te geven en ruimte open te houden voor input van mijn hart- en buikgevoel bij het runnen van mijn zaak. Dat aangestuurd wordt door die goddelijke bron die alles leidt en voedt.
Hoewel ik sinds dat moment al wel duidelijk voelde dat er iets moois op gang kwam, dingen met meer gemak leken te verlopen en er steeds meer rust in mijn leven kwam (zowel werk als privé), toch was er nog een soort van onzichtbare elastiek, die me op een bepaald moment stevig kon afremmen. Buiten mijn begrip om en vaak tot mijn grote frustratie kwam die rem vooral boven water op momenten dat het mij uitermate goed ging, beter dan verwacht… En als dat dan gecombineerd werd met anderen in de omgeving die het net heel erg moeilijk hadden op dat zelfde moment, dan ging ik onbewust en automatisch weer meer op de waakvlam staan.
Het écht, maar dan ook écht voluit genieten van het leven en dat leven voluit vieren bleef toch nog wel een dingetje.
Men zou kunnen stellen dat er in die periode best al wel wat verbinding werd gevoeld, die zeker en vast met heel wat ruis gepaard ging, waardoor het regelmatig voor de nodige verwarring en frustratie kon zorgen. Ik was nog behoorlijk gebonden aan oude patronen waar ik niet zo dadelijk vat op leek te hebben.
Soms word je geleid naar plekken die je zelf niet wilde bedenken
Hoe meer ik er bewust voor ging kiezen om het ruis te durven opmerken en vooral te gaan ontdekken welke heldere boodschap er onder verschuild lag voor mij. Hoe meer ik gestuurd werd naar stappen, die helemaal “tegen mijn met mijn logisch brein geplande pad” in leken te gaan.
Zo werd ik bv gezogen naar het me nog meer verdiepen in lichaamswerk aan de hand van psoasrelease en bindweefselmassage ( MELT), terwijl ik eigenlijk liever wilde schrijven, inhoudelijk lesgeven over bewustzijn, transformatie en energie.
Terwijl deze laatste pijlers verder bleven bestaan zonder dat ik er nog actief veel energie in moest steken, openden andere deuren naar diepere lagen IN mezelf die duidelijk nog wat te vertellen hadden, dat ik eerder nog niet kon vatten.
De laatste maanden ligt de focus dan ook vooral op respectvol en diep overleggen met mijn lichaam, afstemmen op dat wat groter is dan mezelf om van daaruit stappen te zetten.
Mooier dan je zelf bedenken kan
Verrassend om op te merken hoe het leven nog meer voor mij gaat werken en dingen met zoveel minder “arbeid” in beweging komen en zich ontvouwen. Terwijl ik me vooral bezig hield met het herontdekken van diepere lagen van verbinding met mijn lichaam en de vragen en onafgewerkte stukjes die daar op mij wachtten om aangepakt te worden. Ik zie dit trouwens ook helemaal niet als MIJN verdienste, maar eerder als feedback dat het leven nu eenmaal gewoon vrij door ons heel wil stromen en niet getrokken, geduwd, gecontroleerd of gemanipuleerd wenst te worden voor onze individuele noden. Hoe minder men alles op eigen houtje wil doen en hoe meer leiding je toelaat vanuit verbinding, hoe meer rust en vrede dat in je leven brengt!
Leven vanuit een steeds dieper wordende verbinding met je ware natuur en het leven zelf leidt als vanzelf naar stappen, handelingen, verlangens, die niet langer gericht zijn op jezelf veilig proberen te stellen, succes en rijkdom te willen vergaren, erkenning en bevestiging van je waarde bijeen sprokkelen. Het wordt dan steeds meer een diepe laag van samenwerken met het leven zelf, zodat het geheel er “beter” van wordt. Wat in spirituele middens waarschijnlijk bedoeld wordt met “voor het hoogste goed van allen”
De juiste mensen, boeken, situaties, uitdagingen, inzichten, … wijzen de weg en helpen om de verbinding steeds zachter, krachtiger en puurder te ervaren.
Verbinding als geschenk
Het is een geschenk om steeds meer in verbinding te mogen blijven met mijn lichaam, mijn gevoelens, mijn behoeften, de ander, de leuke en de minder leuke aspecten van het leven, de goddelijke bron, … en dat op steeds puurdere, bewustere manier.
Niet langer om het “juiste” te willen doen, maar veeleer omdat het de enige optie lijkt te zijn om echt “mezelf” te kunnen zijn en minder gesputter van mijn lichaam of energieniveau te ervaren. Het helpt me om me verbonden te blijven voelen met het NU en alles wat zich daar toont.
Het is een boeiende bezigheid om op te merken waar ik zelf ruis op de verbindingslijn leg door (onbewuste) overtuigingen, oordeel, angsten, onbewust gevoelsverkeer dat om één of andere reden omzeild wist te raken door de jaren heen.
Vooral de onvoorwaardelijke connectie met mijn eigen lichaam en de emotionele ladingen en patronen, die daar lagen te wachten om er weer bij te mogen horen of bevrijd te mogen worden, was een thema dat zich weer heel tastbaar aanbood in mijn leven.
In verbinding blijven als het wat moeilijker wordt
Misschien heb je het zelf ook al wel eens ervaren dat dingen in cycli passeren. Dat er weken, maanden, misschien zelfs jaren een soort van status quo en “rust” gevonden lijkt te zijn ivm een bepaald thema. Om dan opeens uit het niets weer even stevig geactiveerd te kunnen worden.
Het is zo menselijk om deze momenten niet zo “leuk” te vinden, het is begrijpelijk dat oude aangeleerde overtuigingen je willen doen geloven dat deze fase een stap achteruit is, iets dat niet oké is, dat zelfs fout is en daarom voorkomen of bestreden dient te worden. Of toch zeker zo snel mogelijk weer gefixt dient te zijn…
En tegelijkertijd, net op die laag wordt de bal vaak mis geslaan en maakt een mens het zichzelf en de ander vaak heel wat moeilijker dan nodig is!
Hoeveel serener wordt een dergelijk proces immers als we als mens bereid zijn om in verbinding te blijven en het ten volle te ervaren ipv het te gaan overdenken, bevechten, erover te klagen, het als een straf te zien, allerlei vluchtroutes te nemen om het maar niet te moeten voelen…
Want ís het wel echt zo dat je een terugval hebt?
Of krijg je de kans om jezelf nog een beetje beter te leren kennen en nog meer vrede te leren krijgen met de perfecte imperfectie van het leven?
Is het écht zo dat je weer helemaal bij af bent, je iets fout deed, je het beter had moeten doen?
Of LEEF je gewoon?
Is het wel zo dat de momenten dat het allemaal vlot loopt en je je goed voelt het “juist” is en de momenten dat er kinken in de kabel zitten dat “fout” zou zijn?
Of krijg je de kans om beide kanten van de medaille van het leven te leren accepteren als onderdeel van een package deal? En van daaruit verder te groeien en te navigeren?
Is het überhaupt de bedoeling dat je ooit op een punt komt dat je als een zenmeester of een grote eik nog amper opmerkt dat het stormt?
Of is de uitnodiging vooral om te leren “dansen met de wind” en gewoon mens te mogen zijn?
Om de connectie met jezelf in ere te houden of zelfs te herstellen? Om ook die delen in en om je heen die stiefmoederlijk behandeld werden, weer een rechtmatig plekje te mogen geven?
Om in het reine te mogen komen met het verleden, zodat het kan rusten.
Om je nieuwsgierig te laten leiden naar de toekomst op het meest gepaste tempo, in de meest gepaste vorm…
Maar vooral ook om in VREDE te mogen zijn met het HIER en NU.
Met wat zich daar ook aandient. In goede en kwade dagen. Vol respect voor de hoogtes én de laagtes.
Jezelf in ere houden, ondanks en misschien zelfs dankzij de feilbaarheid die bij je menszijn hoort.
De ander in ere houden, ook al snap je in de verste verte niet waarom die zich zus of zo gedraagt.
Het leven in ere houden, ook al lijkt het je dingen op je bord te leggen die je écht niet lust, misschien zelfs verafschuwt of vreest.
Is het niet zo dat vaak in die aspecten, waar je je als mens zo broos en kwetsbaar kan voelen dat het voelt alsof je breekt, net een onverwachte kracht en licht zich een weg kan banen IN jou? Ook al gaat dit misschien niet zo snel als we dat zelf graag zouden willen.
Dankbaarheid groeit als je oprecht durft blijven verbinden ook als het wat minder gaat
Is het niet vaak net dankzij de blutsen en builen dat er diepere lagen van respect, dankbaarheid, rijkdom ontgonnen kan worden in jezelf en in het leven dat je leidt?
Het is zo makkelijk om de connectie los te laten met onszelf én de ander als er dingen niet naar wens lijken te lopen. Mijn ervaring is dat we als mens soms meesters zijn geworden in vermomming en omzeilen.
Niet uit slechtheid, domheid, falen, … maar gewoon omdat we geprogrammeerd zijn om te willen overleven. En nog niet altijd bij machte zijn om bewust het verschil te zien tussen ons overlevingssysteem en onze capaciteit om te leven, tussen ons ego dat we ‘hebben’ en de observator of bewustzijn die we ‘zijn’.
En de overlevingssystemen die een paar decennia eerder werden geïnstalleerd en toen heel effectief waren om je hoofd boven water te houden, kunnen zoveel jaren later vaak de onbewuste gaten vormen in de romp van je schip.
Weer durven voelen, kijken, contact maken en deze verbinding zo neutraal en zelfs liefdevol mogelijk bewaren en versterken is iets waar ik het grootste deel van mijn leven op getraind werd.
Het blijft verrassend om op te merken hoeveel we kunnen “vasthouden” in dat wonderlijke lijf van ons.
En het raakt me tot in mijn ziel om de liefde te ervaren, die vrijkomt als ik “omarm” ipv afwijs.
Als ik nieuwsgierig ga onderzoeken ipv fixen of beheersen.
Vanuit verbinding groeit begrip
Eén van mijn persoonlijke onderliggende thema’s is het leven nóg meer durven en kunnen vieren, ook als het een ander minder goed gaat. Dat is één van de inzichten die naar bovendreven vanuit het verbonden blijven met wat er in me leefde.
Me durven “schuldig” maken aan genieten van mijn leven ook al schreeuwt een aangeleerd overlevingsdeel in mij dat ik er eerst voor die ander moet zijn, de oudste en wijste moet zijn, pas mag spelen als al het werk gedaan is, niet teveel voor mezelf mag verwachten maar stand-by dien te staan voor anderen die het meer nodig hebben dan ik…
De gevolgen durven dragen dat die ander me op die momenten misschien helemaal zo leuk niet vindt, niet begrijpt, misschien zelfs boos wordt of wil straffen, of nog erger… me laat voelen dat ik niet oké ben zoals ik ben.
Of met andere woorden het “brave meisje” in mij, waar ik me zoveel jaren zo intens mee geïdentificeerd heb, mocht weer een laag dieper loskomen uit die verstrengeling.
Zodat ze weer net dat beetje meer mag ontdekken dat spelen, vallen en opstaan, genieten van het leven en haar grenzen steeds meer verleggen op het tempo dat zich natuurlijk aandient vanuit de verbinding met de essentie, dingen zijn die geleefd willen worden.
Niet alleen privé of relationeel, maar ook professioneel.
En ’t is zeker niet de eerste keer dat dat kleine dametje en ik een onderonsje hadden. En de kans is groot dat het ook niet de laatste zal zijn…
Zo vond ik nog een blogartikel terug van 5 jaar geleden waar ik haar in een eerdere gespreksronde een ode schreef. LEES HIER
Ik ontwikkelde er heel wat jaren geleden zelfs een workshop rond, die ook in een online cursus werd gegoten, “Omarm het kind in jezelf”. lees meer
Mocht het jou aanspreken om de connectie met jouw innerlijke kindsdelen weer meer in vrede aan te gaan… De hele decembermaand is er 40% korting op ALLE online cursussen en meditaties. Misschien het ideale moment om jezelf nog eens een mooi cadeau te doen!
Wil je deze kans graag grijpen?
Gebruik dan de code kerstvreugde om de korting te verzilveren.