Aarding…
’t is lang een ‘dingetje’ geweest voor mij!
Ik hoorde er mensen over praten, deed lang serieus veel pogingen om de landing in te zetten, maar kwam lange tijd hoogstens bij een korte aanraking voordat ik weer opsteeg…
Onder speciale omstandigheden, in de ideale omgeving kon ik er een fractie van proeven.
Bv in de natuur, tijdens een yogales, meditatie, persoonlijke ontwikkelingscursus,…
En zelfs daar bleef een deel van mij vaak nog alert en op haar hoede of veilig verborgen gehouden achter een masker van glimlach.
In het dagelijkse leven leek het lang mission impossible.
Ergens wel willen, maar niet kunnen.
Het écht veilig, ontspannen, op mijn gemak “thuis” zijn in mijn lichaam… t is iets wat ik lange tijd niet (meer) kende.
Het veilig, betrokken en liefdevol aanwezig blijven bij de vele gevoelens die dagelijks door mijn fijnbesnaarde lijf raasden was ook al niet aan me besteedt.
Mijn zintuigen waren zo scherp afgesteld dat geuren, aanrakingen, smaken, geluiden, visuele indrukken regelmatig als een rechtstreekse aanval ervaren werden, die me in mijn schulp deden kruipen. Veilig achter mijn beschermingswallen, regelmatig situaties of mensen mijdend.
De favoriete noodoplossing die mijn systeem vond op de overprikkeling en overweldiging die ik regelmatig ervoer was immers “vluchten”.
Vluchten, ver weg in gedachten
vluchten in fantasie
vluchten in bezigheden
vluchten in pleasen en het brave meisje zijn
vluchten in zorgen voor anderen
vluchten in focus buiten mezelf, de omgeving minutieus scannend en ‘lezend’
vluchten in boeken en films
vluchten in snoepen of ander comfortfood
vluchten in relaties
vluchten in controle proberen hebben over de omgevingsfactoren
vluchten in perfectionisme
op mijn meest duistere momenten zelfs vluchten in het verlangen naar ver weg van hier, deze aardse bol, waar ik me op één of andere manier maar niet veilig genoeg kon voelen en zelfs vaak niet welkom en o zo onbegrepen.
Niet dat ik per se niet in mijn lichaam aanwezig wílde zijn, maar ik was heel erg lang de weg kwijt naar dat wonderlijke lijf.
Het voelde zoooo veel, het was zo snel overprikkeld, de pijn en heftigheid van impulsen was vaak té intens om me veilig te voelen. En mijn overlevingsmechanisme nam het dan van me over. Het hielp me overleven.
Tot mijn drang naar LEVEN eindelijk groot genoeg werd om andere opties te gaan onderzoeken.
Mijn relatie met mijn lichaam was evenredig met mijn relatie met mezelf… niet altijd even liefdevol, ongelooflijk streng, veeleisend en met een stevige portie oordeel.
Vooral sinds mijn puberteit vond ik vanalles van mijn lijf, wat niet echt bevorderlijk was voor mijn eigenwaarde.
Dan weer vond ik mezelf te dik, te klein, dan weer niet “rond” genoeg, te bleek, te kleine handen, te scheve tanden, voeten die ik lelijk vond,… Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Ik werd heel erg goed in negeren van wat ik niet wilde ervaren en ben dan ook onderweg heel wat stukjes van mezelf kwijt geraakt.
Die ik God zij dank de afgelopen twintig jaar steeds meer ben gaan herontdekken en herintegreren in mijn leven.
Wat ik zelf nog het meest frappant vind is dat het niet alleen de “minder leuke ” aspecten waren die ik zo moeilijk wist te accepteren, het waren misschien zelfs nog vooral de meest zonnige stukken van mijn zijn, die ik zo moeilijk naar waarde kon schatten.
Ik heb me jaren schuldig gevoeld, ongemakkelijk, onterecht bevoorrecht om veel dingen. Complimenten aanvaarden was ongelooflijk moeilijk, blij en dankbaar zijn om eigen successen voelde altijd dubbel.
Zelf gelukkig mogen zijn, terwijl een ander dat niet was, was echt heel erg lang onmogelijk voor mij.
Dit laatste aspect is trouwens één van de laatste stukken waar ik momenteel in mijn leven liefdevol mee aan de slag ben om het te integreren in mijn leven.
Want geloof het of niet, AL die aspecten horen bij het leven als mens.
En aarding, echte aarding of bezield aanwezig kunnen zijn hier op aarde, vraagt om acceptatie van de hele “package deal” als mens.
En niet zo maar een beetje, zoals het nog comfortabel voelt,
maar vol-ledig omarmend wat er op elk moment geleefd wil worden.
Wat mijn oordelende egodeel of de omgeving er ook van zouden kunnen vinden.
Mijn ziel de ruimte geven om zich zo onvoorwaardelijk mogelijk verder te mogen ontwikkelen, is misschien wel het meest aardende wat ik ooit heb mogen doen.
En hier horen zowel de zonne-als de schaduwkanten bij!
Mezelf de ruimte geven om te rouwen om wat er ooit verloren werd, niet mogelijk was, onbereikbaar was, is een ander aspect van aarding waar ik mijn draai in mocht leren vinden.
Het écht, maar dan ook écht doorvoelen van emoties, zodat er ontlading en loutering kan ontstaan en het pure en heldere gevoel tevoorschijn komt, met dito boodschap voor mij, is ook één van mijn favoriete “aardingstools” of landingsstellen .
Mezelf leren herkennen als de observator die ik mag zijn van al mijn fysieke gewaarwordingen, gevoelens, gedachten, gedragingen, herinneringen in mijn DNA,… is een ander favorietje.
Groeien in bewustzijn is zo een mooi en krachtig geschenk dat we als mens mogen openen op onze levensreis.
En uiteraard mag ik ook dat bijzonder ingenieuze kostuumpje niet vergeten .
Dat ongelooflijk intelligente lichaam, dat levenslang informatie opslaat en verwerkt en via perfect geautomatiseerde mechanismes mij levend houdt dag en nacht.
Dat zelfs in staat is om op heel subtiele manier met mij te communiceren en samenwerken, zodat we beiden een zo lang, gezond en gelukkig mogelijk leven kunnen leiden.
Wat voel ik me bevoorrecht en onmetelijk dankbaar dat het leven me zoveel prachtige dingen, mensen, ervaringen op mijn pad heeft gebracht om deze waardevolle dingen te ontdekken en integreren in mijn LEVEN.
Zodat overleven steeds meer mocht overgaan in LEVEN.
En RUST en VREDE niet enkel loze begrippen hoeven te zijn, waar ik af en toe een glimp van mocht oppikken onder de juiste omstandigheden.
Maar gewoon de basis mogen vormen waar ik telkens weer naar thuis mag komen als ik weer even opgestegen ben of afgeleid door het leven van alledag .
Eén van de laatste pareltjes die ik voor mezelf mocht ontdekken en van daaruit ook beschikbaar mocht maken voor anderen is de prachtige “MELTmethode”. Het samenwerken met en zorgdragen voor het kostbare BINDweefsel en haar partnerschap met het autonoom zenuwstelsel is een prachtige ontdekkingsreis!
Dit eindejaar heb ik een aantal leuke acties lopen, die het ook voor jou nog laagdrempeliger maken om deze krachtige zelfmassage van fascia (bindweefsel) te leren kennen.
Zo is er bv de Speciale infosessie MELT in het Yogacentrum Tongeren op vrijdag 20 december om 19.30u.
Je bent meer dan welkom om daar te komen proeven van wat deze mooie methode voor jou kan betekenen in jouw aardingsproces. Of gewoon te mogen ontdekken hoe een leven heel wat minder stress, pijn, stijfheid en overprikkeling hoeft te brengen.
Ontdek het eindejaarsprogramma op de website en voel je vrij om me even te contacteren via pb of mail naar info@janaschoefs.be
Wil jij jezelf of anderen een zachte landing en heel wat meer aarding gunnen in het nieuwe jaar?
Bij aankoop van cadeaubonnen of een meltpakket, ontvang je een kortingsbon van 10 € voor één van de meltactiviteiten!
Kijk zeker ook even tussen de vele mogelijkheden tot begeleiding, thuiscursussen, workshops, lessen,… die ik ook volgend jaar nog met veel liefde aanbied!